هوش مصنوعی: چه حسرتی که بیچارگی ما مانند گل در جلوه‌ای زیبا نمایان شده است، در حالی که چشمان ما را زخم زده و برهنگی و بی‌پایی‌مان را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: به خاطر نرمی و لطافت ما، دشمنان جسور و شجاع شدند و این لطافت به مایه‌ای برای غم و اندوه ما تبدیل شده است.

هوش مصنوعی: نور چشم ما از دریچه خانه به بیرون می‌تابد و این روشنایی نشان می‌دهد که به آفتاب رسیده‌ایم.

هوش مصنوعی: زمین میکده به خاطر نعمت پرهیزگاری ما، از دامن نگاه عاشقان، پاک‌تر است.

هوش مصنوعی: در باغ، گل‌های زیبا و خوشبو به چشم می‌خورند و چهره دلربای تو مانند رنگ حنا، جلوه‌ای خاص و دلنشین دارد.

هوش مصنوعی: در آن مکان، چنان تصویر ما جا گرفته است که مانند تابش آفتاب، سایه‌ای بر سر ما افکنده و ما را تحت تأثیر خود قرار داده است.

هوش مصنوعی: تو به خانه ما بیا و قدم بگذار، زیرا دامن این خانه پر از مراحل و پیچیدگی‌هایی است که نشان از شکست و ناتوانی ما دارد.

هوش مصنوعی: اگر ماه در آسمان با نور خود در ته سپر پنهان شود، به هنگام بلند شدن، آه و ناله‌ی ما همچنان شنیده می‌شود.

هوش مصنوعی: کجا کسی است که با دقت به سخنان ما گوش دهد در جمع ما؟ چون ما امروزه به شدت تحت تأثیر و سرمستی سخن گفتن هستیم.