هوش مصنوعی: ناراحت نیست از بدن، جان‌هایی که در گوشه قفس بهشت به خواب رفته‌اند، برای پرنده‌ای است که بالش شکسته است.

هوش مصنوعی: کسی که شرم دارد، برای او خوردن خون گناهی بزرگ است و کارش جز تامین نیاز دلش نیست، مثل پرنده‌ای که چشمانش بسته است و نمی‌تواند ببیند.

هوش مصنوعی: مشکلات از پای کسی که در عرصه عشق دچار درد و رنج شده است، تا روز قیامت کنار نخواهد رفت.

هوش مصنوعی: افرادی که با گفتار تند و سخت برخورد می‌کنند، باید بدانند که همچنان کسانی هستند که به روی خوش و با مهربانی با دیگران رفتار می‌کنند. این افراد از آسیب‌های ناشی از حرف‌های تند در امانند و تحت تاثیر منفی آن قرار نمی‌گیرند.

هوش مصنوعی: مژه‌های من هرگز خشک نشدند تا وقتی که چهره‌ات از من دور شد، چون هرگز جواهر در رشته‌ای پاره نمی‌شود.

هوش مصنوعی: تا جایی که ممکن است لبخند نزن، زیرا هر لبخندی می‌تواند به دردسر بیفتد و دهان را همچون پسته‌ای پرخون کند.

هوش مصنوعی: زیبایی تو با آن زلف‌های پرپیچ و خم، به قدری جذاب است که حتی قلب را هم تسخیر می‌کند. این پیروزی و تسلط بر دل‌ها، شگفت‌انگیز است، همان‌طور که یک سپاه شکست‌خورده نمی‌تواند خود را احیا کند.

هوش مصنوعی: چطور می‌توانیم دست سبوی شراب را از دستان‌مان رها کنیم؟ او ما را از عمق غم به دستانی بسته نجات داده است.

هوش مصنوعی: این شعر به این معناست که دل بردن از کسی با این ظاهر و شکل، کاری است که فقط از افرادی با دست بسته و ناتوان برمی‌آید. به نوعی، شاعر به چالش‌های عشق و جذب شدن به ظواهر اشاره دارد و می‌گوید که این کار به راحتی انجام نمی‌شود.