هوش مصنوعی: شب خاصی بود که آن معشوق خواب‌آلود، به آرامی دستش را دور گردنم انداخت و حالتی پر از مستی و سرخوشی را به وجود آورد.

هوش مصنوعی: نکند که بدشانسی و بخت بد باعث شود که من در رنج و درد به سر ببرم و پرده از آن چهره‌ی آلودگی بردارم.

هوش مصنوعی: صبر کن تا افرادی که دلسوز تو هستند به پیشت بیایند. دست زیبای خود را به چیزی که تو را آزار می‌دهد آلوده نکن.

هوش مصنوعی: از نور غروب آفتاب کهن، شراب می‌چکد. من هم اگر به دام شراب بیفتم، روزهای جوانی‌ام را با آلودگی می‌گذرانم.

هوش مصنوعی: تشنه‌ای که از محبت و عشق کسی لبانش را می‌بوسد، با این بوسه جانش را به خاک می‌سپارد، زیرا آن بوسه در دل او عشق و شوقی را به وجود می‌آورد که او را به زمین می‌کشاند و خاک آلوده‌ای از عشق او به جا می‌گذارد.

هوش مصنوعی: زردرویی از دریای رحمت فردا، دامن هر کسی را می‌کشد که به شراب آلوده نشود.

هوش مصنوعی: ای آسمان قدیمی، نپسند که چون صبح که از سمت افق روشن می‌شود، موی سپید من به نوشیدنی‌های رنگی آلوده شود.

هوش مصنوعی: هیزم خشک در آتش هیچ تأثیری ندارد و نمی‌تواند آن را روشن کند. همچنین، هیچ عابدی از نوشیدن شراب خالص آلوده نمی‌شود و نمی‌تواند خود را از آن دور نگه دارد.

هوش مصنوعی: اگر روز خود را با نیرنگ و فریب بگذرانیم، واقعاً نابود کرده‌ایم و جای تأسف دارد که موهای ما به رنگی ناپسند و آلوده درآید.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به تصویری از می و آتش اشاره می‌کند و می‌گوید که شراب (می) بدون آب، آتش سوزانی است. او به لطافت و زیبایی عشق یا محبت اشاره می‌کند که حتی اگر با عتاب و خشم همراه باشد، همچنان خوب و دلپذیر است.