هوش مصنوعی: ای خدا، به زلف آشفته‌ام رسیدگی کن و به چشمان دل‌شکسته‌ام بنگر و مرهمی بر دل بیمارم بگذار.

هوش مصنوعی: برای ما که دل‌های خسته‌ای داریم، خدایا دلی از سنگ به کسی که می‌پرستد بده تا بهتر از این بر ما بگذرد.

هوش مصنوعی: وقتی عشق در وجودش بیدار می‌شود، مانند صبحی روشن، دلش را از قید و بند رها کن و همچون آفتاب، در هر کوچه و بازار به درخشش و زندگی ادامه دهد.

هوش مصنوعی: کسی که در فقر و ناداری به سر می‌برد، نمی‌داند که چه بر سر او می‌آید. بنابراین، می‌توان به او کمک کرد و راهی به سرسبزی و خوشبختی او فراهم کرد.

هوش مصنوعی: این بیت به بیان جلوه‌ها و زیبایی‌های عاشقانه اشاره دارد. شاعر می‌گوید که زیبایی و نازهایی که از شخصی می‌بیند، به حدی است که فراتر از حد و مرزهای معمول است. این زیبایی همچون سرو بلندی است که از میان گره‌ها و مشکلات زندگی خود را بالا می‌کشد و بر همه چیز غلبه می‌کند. در واقع، شاعر از شنیدنی‌ها و ویژگی‌های مثبت شخصی سخن می‌گوید که قلبش را به تسخیر خود درآورده است و این عشق و زیبایی را ستایش می‌کند.

هوش مصنوعی: برای این چشم سیاه مست، خواب را با سرمه بمال، و شمعی را در کنار بالین بگذار تا دل و چشمانش را بیدار کنی.

هوش مصنوعی: بهتر است که چندی از احساسات و دردهای عمیق خود بگوییم، تا دل ما با شادی و عشق پر شود.

هوش مصنوعی: به امید اینکه از حالت و وضعیت من باخبر شود، یک آئینه از حیرت دیدارش به من دهد.

هوش مصنوعی: آن معشوق سنگدل از درد و غم ما بی‌خبر است. ما همچنان در غصه و پیچ و تاب عشق او گرفتاریم.

هوش مصنوعی: دل من به سختی سنگ نیست، در غیر این صورت دعا می‌کردم که ای عشق، از میان نیکان به من توجه کنی.

هوش مصنوعی: این شعر به دنبال یاری است که به وی آسیب رسانده و شاعر به درگاه خداوند دعا می‌کند تا چنین یاری را به او بدهد. در واقع، این شاعر به وجود کسی فکر می‌کند که همواره برایش دردسرساز بوده و از خدا درخواست می‌کند تا چنین شخصی را به او عطا کند.