هوش مصنوعی: زیبایی صبحگاهی گلزار، به سبب جوی آبی است که در آن جاری‌ست و لطافتش مانند رشته‌ای است که جان را به موی کمر آراسته پیوند می‌زند.

هوش مصنوعی: چشم‌های او با شوخی و بازی، به قدری نافذ و تیز هستند که هر کس را تحت تأثیر قرار می‌دهد. او به راحتی می‌تواند با ناز و فریب، دیگران را به توهین و اتهام بیندازد، در حالی که خود را به سکوت و آرامش نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: همه دلتنگان دور هم جمع شده‌اند، اما آن زیبای نازک که فقط زلف‌هایش دیده می‌شود و کمربندش هم بر پهلوش بسته است، در اینجا حاضر است.

هوش مصنوعی: چرا باید افسوس بخورم که هیچ‌کس به من نگاه نمی‌کند؟ اکنون که در باغم بادام آورده‌اند و من به‌دور از همه چیز نشسته‌ام.

هوش مصنوعی: دل آدمی پر از ناراحتی‌ها و دشواری‌ها است، به طوری که برخی با نادانی فکر می‌کنند که ما در تلاشیم و سخت کار می‌کنیم؛ در حالی که واقعیت، عمق ماجرا را نمی‌فهمند.

هوش مصنوعی: نفس زخم‌خورده‌ای از سینه خارج می‌شود، مانند زخم عمیق که دردش را حس می‌کنم. مثل اینکه درد و رنجی که از زندگی و مشکلات دارم، در درونم ایجاد شده و احساس می‌کنم که همچون پیکانی از آسمان به قلبم نشسته است.

هوش مصنوعی: دل من در این دریا، مثل حبابی شکست که در برابر امواج خطر، تلاطم و فشار زیادی را تجربه کرده است.