هوش مصنوعی: اگر به دلی که از نیاز پر است، دستی بدون ثروت بگذاری، نخواهی توانست بر چشمان اشک آلود تاثیر بگذاری.

هوش مصنوعی: دولت و خوشی‌های دنیا گذرا و زودگذر هستند، مانند نقشی که بر روی آب باقی نمی‌ماند. پس بهتر است به دل بستن به این شادی‌ها و آرزوهای دنیوی که مانند موج در دریای بی‌ثبات زندگی هستند، نپردازیم.

هوش مصنوعی: چشم من به راه توست و مانند نگینی در تاج زر، دل من در زندان صدف گرفتار است. ای کاش مانند گوهر، مرا رها کنی.

هوش مصنوعی: آرامش و آسایش برای مسافران در بستر منزل است؛ پس تا زمانی که به مقصد نرسی، نباید بار سنگین آن را به دوش بکشی.

هوش مصنوعی: امید را نباید در جای دیگری جستجو کرد، زیرا تنها در دل انسان می‌تواند وجود داشته باشد. تا زمانی که بر در دل خود بزنیم، می‌توانیم به هر در دیگری دست پیدا کنیم. پس به درهای دیگر توجه نکنیم و فقط به درون خود نگاه کنیم.

هوش مصنوعی: اگر می‌توانی در آتش سختی‌ها و مشکلات زندگی بمانی و خوشحال باشی، دیگر به یاد بهشت و نعمت‌های آن نباش. تا وقتی که درد و رنج قلبت را می‌سوزاند، لب خود را از آب گوارای کوثر دور نگه‌دار.

هوش مصنوعی: به صرف کردن و خرج کردن دارایی‌های خود به گونه‌ای که به نظر بیهوده یا ناپسند بیاید، کار عقلای افراد نیست. در میان افراد بی‌کفایت و نالایق، خود را به نمایش نگذار و ارزش خود را پایین نیاور.

هوش مصنوعی: تا زمانی که نتوانی خود را در این دریا متمایز کنی، مانند یک صدف، انگشتانت را روی هم نگذار.

هوش مصنوعی: شراب بر صورت‌های تازه، جوانی و نشاطی دیگر می‌بخشد. در روزهای بهاری، صائب، از دست شیشه و جام، آن را رها کن.