هوش مصنوعی: صبح شده است، بیدار شو و ساز بزن. خوشی‌های شب که بی‌نظم و آشفته شده‌اند را با آواز خود سر و سامان بده.

هوش مصنوعی: هیچ سازی به اندازه چنگ دلنواز و آهنگین نیست. پس بیایید قانونی از عشق و محبت را برای خودمان در نظر بگیریم.

هوش مصنوعی: جام را پر از عشق کن و جوری آن را بیفزا که مثل دیده عاشقان پرشور باشد، بعد به من خبر بده.

هوش مصنوعی: دل خود را بیشتر از این در قفس نگه‌دار نکن و اجازه بده تا پرواز کند، چون توانایی بلندپروازی و آزادی را دارد.

هوش مصنوعی: در دنیای عشق و می، خود را در حریم معشوق کوچک نکن و مانند زاهدان خود را از زیبایی‌ها دور مکن، چرا که آیینه‌ها نیز به خاطر جمال یوسف نورانی هستند.

هوش مصنوعی: به محض اینکه دریای رحمت خداوند به حرکت درآید، کارهای خود را انجام می‌دهد. بنابراین دل را به زلف او که چون دام است بسپر.

هوش مصنوعی: از ناامیدی و بی‌دلی به دور باش، زیرا زبان‌های تند و زخم‌زده می‌توانند آزاردهنده باشند. بوسه‌ها مانند شعله‌های روشن بر لبان سینما می‌درخشند.

هوش مصنوعی: اگر بتوانی بوی پیراهن یوسف را به او برسانی، بهتر است که چشم را از دست بدهی بدون اینکه نیازی به منت کسی باشد.

هوش مصنوعی: مستمندان و نالانانی که در قفس هستند، نباید منتظر خوبی و احسان از افرادی باشند که با کفر و نعمت به زندگی‌شان ادامه می‌دهند. به این گروه اجازه دهید که از مرزهای محدودیت رها شوند و پرواز کنند.

هوش مصنوعی: خنده‌های بدون غم در کوه‌ها ارزش خاصی ندارند، مانند کبک‌هایی که در مقابل شکار شاهین تن به زخم می‌دهند.

هوش مصنوعی: شبنم به خاطر روشنایی خورشید درخشان و زیبا شده است. حالا تو هم کمتر از شبنم نیستی، پس خودت را زیبا و درخشان نشان بده.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به قدرت و استقامت کوهکن اشاره می‌کند که با ناله‌هایش و عواطفش، دل سنگی‌اش را نرم می‌کند. او می‌گوید که در دره‌های بیستون صدا بزند و احساساتش را به نمایش بگذارد. این بیان نشان‌دهنده توانایی انسان در تغییر و تحول یواشکی دل به واسطه‌ی هنر و احساس است.

هوش مصنوعی: زمانی که دورت را به نمایش گذاشتی، صائب، تمام روشنی و زیبایی را مانند ماه به خورشید باز می‌گردانی.