هوش مصنوعی: ما پیر شدیم و چشمان‌مان همچنان بی‌نم و بی‌احساس مانده است. این ما هستیم که در آن سوی آب، قامت خمیده‌مان را به تصویر می‌کشیم.

هوش مصنوعی: از اشک‌های ما هیچ سیراب نشد، و کسی که دلش پر از درد است، از آب زلال ما بهره‌ای نبرد.

هوش مصنوعی: دل گرفتار خواسته‌های نفسانی است و افسوس که به دست قدرت‌های بد، مهر و نشان ما از بین رفته است.

هوش مصنوعی: ما نتوانستیم از آرامش و زیبایی‌های جهان بیرون بیاییم و به همین دلیل، زیبایی و لطافت وجود ما تحت تأثیر رنگ‌ها و عطرهای دنیا محو شد.

هوش مصنوعی: ما که دل‌هایی بزرگ و گشاده داریم، از درون خود اگر به تنگی دچار شده‌ای، به دنیای ما وارد شو.

هوش مصنوعی: نمی‌توان با خوردن ناراحتی‌ها، به پایان رساند؛ ترحم بر کسی است که بار غم ما را به دوش می‌کشد.

هوش مصنوعی: در اینجا به تشبیه و مقایسه‌ای اشاره شده که در آن دیده مور نسبت به عالم بزرگ‌تر و وسیع‌تر (مانند ملک جم) به تصویر کشیده شده است. این بیان نشان‌دهنده آن است که گاهی ما درک و دیدگاهی بسیار محدود داریم و نمی‌توانیم به عظمت و گستردگی عالم امکان پی ببریم. در واقع، با وجود آنکه دنیای ما کوچک و محدود است، اما در عین حال می‌تواند جلوه‌ای از آن جهان وسیع‌تر و بی‌پایان باشد.