هوش مصنوعی: در هیچ گوشه‌ای صدای تو وجود ندارد، اما جهانی پر از توست و جایی برای تو خالی است.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه تمام هستی و موجودات در خدمت تو هستند، هیچ یک از آفریده‌ها نمی‌توانند به درستی خانه یا مقام تو را بشناسند.

هوش مصنوعی: تاج و کمر مانند موج و حباب هستند که در هر گوشه‌ای از دنیای generosity تو پخش شده‌اند.

هوش مصنوعی: آیینه، فضایی روشن و پراز نور است که مانند خانه‌ای شامل تابش خورشید و نور ماه می‌باشد؛ و در مقابل، زمین تیره و تار است که تحت تأثیر زیبایی و پاکی تو قرار دارد.

هوش مصنوعی: هر جوانه‌ای که به شکرگزاری تو اشاره دارد، در دل خود رازی دارد، حتی خارها نیز به طور خاصی تو را ستایش می‌کنند.

هوش مصنوعی: یک قطره اشک سوخته مانند یک دانه گل در دریا است و نگاه به اطراف generosity تو را می‌نمایاند.

هوش مصنوعی: هر پشه‌ای که پرواز می‌کند در فضای تو، خاک سیاه را در کاسه نمرود می‌ریزد.

هوش مصنوعی: در دست من چیزی از خاک چه ارزشی دارد که بتوانم آن را تقدیم کنم؟ من فقط جان خود را از تو می‌گیرم و برای تو فدای تو می‌شوم.

هوش مصنوعی: عقل‌های قدیمی همواره در حال جست‌وجو هستند که چه کسی لایق عشق است و کیست که می‌تواند از لطف و عطای تو بهره‌مند شود.

هوش مصنوعی: این خاک تیره جز نیاز و ناتوانی چیز دیگری برای تو ندارد. پس چه چیزی در این زمین برای تو ارزشمند است؟

هوش مصنوعی: عمر جاودانی که خضر (شخصیتی اسطوره‌ای که به جاودانگی مشهور است) داشت، مانند سایه‌ای است که در کنار آب، سروی کوچک و پست را پرورش می‌دهد. منظور این است که زندگی و بقای تو چقدر ارزشمند و بالاتر از آن است که با عمر ابدی کسی مقایسه شود.

هوش مصنوعی: شاعر در اینجا به خودخواهی و کم‌ارزشی خود اشاره می‌کند و از عشق و احترامش به محبوب سخن می‌گوید. او با تاکید بر این که چیز مهمی برای فدا کردن ندارد، احساس خود را نسبت به محبوبی که ارزشش را بسیار بالا می‌داند، ابراز می‌کند. در واقع، او در این عبارت می‌گوید که با وجود اینکه هیچ چیز ارزشمندی ندارد، آماده است جان‌های زیادی را به خاطر محبوبش قربانی کند.