هوش مصنوعی: هرچند که من به خاطر نداشتن ثروت و امکانات، شرمنده‌ام از دیدن تو، اما باز هم دلم می‌خواهد به عشق تو جلوه‌گر شوم.

هوش مصنوعی: چشم هر کسی که به نور و زیبایی تو خیره شده، حال خود را از تماشای آفتاب فراموش می‌کند.

هوش مصنوعی: بیش از صد حجاب تاریک وجود دارد که مانع از درخشش نور می‌شود و نمی‌توان از روی شرم به رویت نگریست.

هوش مصنوعی: اشک‌هایی که مانند آب در آینه، به زمین می‌افتند، بر سطح خشک باقی می‌مانند. در چشمی که زیبایی و شگفتی تو را دیده، هیچ اثری از رطوبت نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: من هرگز از دل بُردن تو دست نخواهم کشید، تا آنجا که بتوانم مانند زلف تو، بر پای تو بیفتم.

هوش مصنوعی: وقتی که چهره‌ی زیبا و دل‌فریب تو از ضربه‌ای کبود شود، انگار با چنان زیبایی، گل‌ها هم لباس زیبا به تن می‌کنند.

هوش مصنوعی: از دور زیبایی تو، در میان تمام گذشته‌ها فقط تویی که در خاطر من مانده‌ای و دیگری نیست.

هوش مصنوعی: وقتی که به چهره‌ات نگاه می‌کنم، انگار صدای پای تو در ذهنم طنین‌انداز می‌شود و شعورم را از من می‌گیرد.

هوش مصنوعی: به خود ببال و به خود افتخار کن، زیرا که در عمق وجود انسان، مانند حبابی در آب، وجود نازک و بی‌پایه است و بدون عشق و دلگرمی تو، حیات واقعی نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: عطر و زیبایی موقتی گل ما را بی‌نیاز کرد، اما همیشه زیبایی تو مانند گلی است که همیشه در حال شکوفایی است.

هوش مصنوعی: این بیت به توصیف زیبایی و جذابیت شخصی می‌پردازد که توانسته است نظر شاعر را به خود جلب کند. شاعر از موی پیچیده و زیبای معشوقه‌اش صحبت می‌کند و به نوعی حیرت و شگفتی خود را از این زیبایی بیان می‌کند. او در واقع می‌گوید که در مقایسه با زیبایی زلف معشوق، تمام تلاش‌هایش برای بررسی یا تجزیه و تحلیل ناتوان و بی‌فایده است.

هوش مصنوعی: منصفانه نیست که صائب را از درگاه خود برانیم، چرا که او دل و ایمانش را برای تو قربانی کرد.