هوش مصنوعی: ای آشفته‌کننده و زیبایی که سایه‌ات پر از راز و جاذبه است، تو همچون سروی سرزنده‌ای که زیبایی‌ات مانند ماهی است که در کلاله موی خوشبو و مشکین تو گرفتار شده است.

هوش مصنوعی: از خاک تو، گلی نروییده که بر درخت بلندی سر برآورد، پس باغبان تو، با چشمی کج به آن نگاه می‌کند.

هوش مصنوعی: خون خورده‌ام که رنگ چهره‌ات را به حجاب می‌کشاند و حالا رنگ این حجاب از زیبایی تو به حیا می‌چکد.

هوش مصنوعی: اگر در زمان تو، خورشید بلند شود، صد تیر از سرزنش به زمین خواهد افتاد.

هوش مصنوعی: مردم آرزو می‌کنند که در خواب، بوسه‌ای معجزه‌آسا به آن‌ها برسد و در آن حال، نگهبان تو به خواب مرگ فرو رود.

هوش مصنوعی: خورشید عمر من بر لبه بام سرخی افراز کرد، اما زبان تو که به محبت سخن نمی‌گوید، تا چه زمانی سکوت خواهد کرد؟

هوش مصنوعی: شرم تو باعث می‌شود که پاسبان آزادی به تو احترام بگذارد و باغبان در زیر درخت سرو برای تو خواب ببیند.

هوش مصنوعی: او خودش را نشان نمی‌دهد و دل مرا از دستم گرفته است، به‌طرز بسیار ظریف و لطیفی رفتار می‌کند.

هوش مصنوعی: نیازی به فریب و تظاهر نیست، زیرا صائب هرگز از زیبایی‌های دنیای تو خارج نمی‌شود.