هوش مصنوعی: تو را نمی‌توان در آب و آینه مانند تو دید؛ چرا که سایه‌ای ندارد و نتوان به آسانی پیدا کرد همچون شاخ و برگ تو.

هوش مصنوعی: من در حرم تو شکار نکردم، اما از تیغ تو جانم به شدت ناراحت است. من حتی حاضر نیستم خون خود را به خاطر تو حلال کنم.

هوش مصنوعی: عشق من از بین رفته و تنها درد و اندوه آن باقی مانده است، ولی نمی‌توانم از دل آرام تو بگذرم.

هوش مصنوعی: مور با حرص و طمع، دانه را به خانه نمی‌برد. اینگونه است که دل عاشقان نیز به سادگی از یاد خال تو می‌رود.

هوش مصنوعی: زمانی که بوی گل از برگ‌های آن بیشتر به مشام می‌رسد، زیبایی تو به شکل بیشتری در پرده وجود می‌یابد و نفع می‌رساند.

هوش مصنوعی: اتصال دائمی به تو برای من کافی است و نیازی به وصال گاه‌به‌گاه ندارم؛ من با خیال تو همیشه راضی و سیراب هستم.

هوش مصنوعی: قامت تو مانند درختی است که از آب چشمان من سیراب شده است. بسیار نادرست است اگر از میوه یا ثمرهٔ این درخت بهره‌برداری نکنم.

هوش مصنوعی: با تابش آفتاب، چهره‌ات مانند گل و زیبا می‌شود و هر کس که مانند سپیده‌دم خود را فدای تو کند، در حقیقت خونش به زمین می‌ریزد.

هوش مصنوعی: عاشق چگونه می‌تواند تو را به حریم خود درآورد وقتی که با بوی خون خودش، حیوانات وحشی را به فرار وادار می‌کند؟

هوش مصنوعی: وقتی که چهره‌ات مانند یک ماه درآید، خورشید از غروب رنگ خون می‌گیرد و از تأثیر زیبایی تو عرق می‌کند.

هوش مصنوعی: عالم از شنیدن حرف‌های شیرین تو به اندازه‌ای به وجد آمده که دیگر توان تحمل آن را ندارد و به نوعی احساس تنگی و کمبود می‌کند.