هوش مصنوعی: تو به طمع آرزوهای بلند و بی‌پایه‌ات، کنترل خود را از دست داده‌ای و افسوس که در این راه، به بی‌راهه رفته‌ای. افسوس بر تو!

هوش مصنوعی: دل اگر نتواند زیبایی‌های دو جهان را ببیند و درک کند، پس از دست دادن آن هیچ ارزشی ندارد و باید بر تو افسوس خورد.

هوش مصنوعی: تو مانند سروی هستی که با وجود تمام سنگینی‌ها و دشواری‌هایی که بر دوش داری، دلت شاد است که آزاد و رها زندگی می‌کنی. ای کاش از این آزادی بیشتر قدردانی کنی.

هوش مصنوعی: تو همچنان در غم و اندوهی، مانند غنچه‌ای که هنوز باز نشده است. ای کاش به زیبایی‌ها و خوشی‌های زندگی توجه کنی و از آنها بهره‌مند شوی، چرا که زندگی ممکن است ناگهان به باد برود.

هوش مصنوعی: دنیا بارها از نظر ما افتاده است، اما افسوس که تو نیز به همین شکل افتاده‌ای.

هوش مصنوعی: در محفل‌هایی که آداب و نزاکت رعایت می‌شود، حتی در آنجا نیز زودتر از آنچه انتظار می‌رود، ممکن است رفتارهایی بیرون از ادب و نزاکت شاهد باشیم. این موضوع نشان‌دهنده‌ی جایگاه و اهمیت ادب در تعاملات انسانی است و بیانگر نارضایتی از بی‌توجهی به این نکته است.

هوش مصنوعی: در این باغ که گل به خاطر شادی و زندگی مدام در حال رشد و شکوفایی است، تو همچون آب زلالی ایستاده‌ای و افسوس که حضور تو را از دست داده‌ایم.

هوش مصنوعی: به امید اینکه هرگز بر روی مردم در را نبسته‌ای، صائب، دریغ از تو!