هوش مصنوعی: ای دل! از چیزهای دنیوی که باعث غفلتت شده، دل را کنار بگذار و خود را از ثبات و قرار بی‌مفهوم رهایی بده مانند ریگی که در جریان آب روان به حرکت در می‌آید.

هوش مصنوعی: سلسله افکار و احساسات انسان، گاهی مانند برگ‌های پاییزی است که به سرعت و با یک نوسان، تبدیل به بی‌وفایی و زودگذر بودن می‌شوند. مانند برگ‌های درختان در پاییز که می‌ریزند و دیگر برگ‌های وفادار باقی نمی‌مانند، باید از وابستگی به این حواس و افکار رها شد.

هوش مصنوعی: برای اینکه بتوانی زیبایی و جذابیت را تازه و دلنشین کنی، اول باید از نعمت‌ها و چیزهای بی‌ارزش دست برداری.

هوش مصنوعی: اگر نمی‌توانی دست خود را بشویی، حداقل از دیگران کمک بگیر و با آب آن‌ها دستت را بشور.

هوش مصنوعی: وقتی تخم سوخته است، دیگر جوانه نمی‌زند و به زندگی جدیدی تبدیل نمی‌شود. ای عقل، از این جان سوخته دست بردار.

هوش مصنوعی: تا جایی در این دنیا باش که قلبت به پاکی و صفا برسد. وقتی دل تو از پلیدی‌های جهان پاک و زلال شد، از هر دو دنیا بی‌نیاز خواهی شد.

هوش مصنوعی: پیش از آنکه چهره‌ات را با خون بشویند، داغی بر دل باقی نماند. این لاله‌های زیبای چهره‌ات را بشوی.

هوش مصنوعی: برای اینکه در این جهان به شیرینی شکر و شیر تبدیل شوی، باید مانند کسی که از کوه بالا می‌رود، از شیرینی جان خود دست برداری.

هوش مصنوعی: هر زمان که احساس پشیمانی و اندوه با اشک در دل وجود دارد، صائب به ما یادآوری می‌کند که باید از زندگی و دنیای اطراف خود جدا شویم و به خودسازی و ارتقاء روحی بپردازیم.