هوش مصنوعی: باغبان نمی‌تواند به دلخواه خود در را باز کند؛ این کار به خاطر شکفتن و زیبایی گل‌ها در باغ توست که به رغم میل خود انجام می‌شود.

هوش مصنوعی: از ابروی تو، هر تار موی سر به طعنه و ناز اشاره دارد و مژگانت به مانند پر سیمرغ، بر تیر بی‌پر کمان تو می‌افزایند.

هوش مصنوعی: اگر به کسی که بخشنده است، نیاز داشته باشی، هرگز خالی دست برنمی‌گردی. اما اگر به کسی که مهمان‌نواز نیست مراجعه کنی، ممکن است با دست پر برگردی، اما در نهایت از زیبایی‌ها و عشق‌های او نصیبی نخواهی برد.

هوش مصنوعی: فریبایی تو مانند ناز و زیبایی سرو است که مانند تیر از کمان رها می‌شود. در هر باغ و گلشن که ظاهر می‌شوی، زیبایی و جاذبه‌ات همواره توجه‌ها را به خود جلب می‌کند.

هوش مصنوعی: هر چه سخن را به زبان خود صیقل دهی و آن را نرم و لطیف کنی، باز با چالش و سختی از دهان تو خارج می‌شود.

هوش مصنوعی: به زودی نمی‌توان رشته دوستی را که دست در دست هم داریم، گسست. پیوند جانمان به یکدیگر به اندازه مویی از میان تو محکم است و جداکردن آن ممکن نیست.

هوش مصنوعی: این بیت به تصویر کشیدن زیبایی و جلوه‌های عشق و وابستگی است. گوینده می‌گوید که چشم آب، با دیدن خورشید، نور و روشنی را به خوبی دریافت می‌کند، اما این نور بخشی از زیبایی‌اش را از محبت و عشق به محبوب می‌گیرد. آنچه به عنوان آستان محبوب تو توصیف می‌شود، نمادی از جاذبه و جذابیت وجود معشوق است که بر تمامی زیبایی‌ها تاثیرگذار است. در واقع، عشق و زیبایی معشوق، مانند خورشیدی است که بر آب می‌تابد و رنگ زرد و پژمرده را به زندگی و شادابی تبدیل می‌کند.

هوش مصنوعی: ای شاخ گل، تو به بی‌برگان چنین خوشحال و شادابی می‌خندی که گویی در خواب بهاری هستی و نمی‌دانی که در حقیقت، خزان به سراغت آمده است.

هوش مصنوعی: زبانم جرأت بیان احساساتم را ندارد، وگرنه می‌گفتم که در گوشه‌ی دهان تو، جایی برای بوسیدن وجود دارد که خالی است!

هوش مصنوعی: تو با سرکشی و آزادی عمل خود در اوج بی نیازی و بی‌نیازی می‌پیمایی. چگونه ممکن است که دست کسی کم توان چون من به تو برسد و بتواند بر تو تسلطی پیدا کند؟