هوش مصنوعی: ای زبان! تو مانند شعله‌ای هستی که از زیبایی و جذابیت آن دلبر تو، به وجد آمده‌ای. آن شاخ گل هم به خاطر زیبایی قامت محبوب تو، همچون تو در حال لرزیدن است.

هوش مصنوعی: نور روی تو مانند شمعی است که فضای دل‌های روشن را روشن‌تر می‌کند و زیبایی و درخشش آیینه را تحت تاثیر موهای تو قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: سایه‌ای که همیشه همراه اوست، خانه‌ی صیاد را می‌شناسد، مانند اینکه آهوی تو نیز از وجودت آگاه است.

هوش مصنوعی: زور کمان بارها باعث شده است که پنجه‌های شمشاد از شانه خارج شوند و این کنایه به زیبایی و قدرت جذابیت گیسوان تو دارد.

هوش مصنوعی: سال‌هاست که به خاطر زیبایی و شگفتی چشمان تو، از یاد رفته که به کجا باید قصد کرد و کدام سمت را باید دنبال کرد. زیبایی تو به گونه‌ای است که تمام توجه‌ها را به خود جلب می‌کند و دیگر هیچ چیز در یاد نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: هرچند نرگس، زیبایی خود را از نظر نمی‌گیرد و تنها به زیبایی‌های پیش رویش توجه می‌کند، اما به زیر پای خود که جادوی توست، توجهی ندارد.

هوش مصنوعی: وقتی که زیبایی تو دیده نمی‌شود، چگونه ممکن است کسی از تماشای تو مست شود؟ شراب مثل رنگ گل، زیبایی چهره‌ات را به وجود می‌آورد.

هوش مصنوعی: از روی دیوانه‌وارش، زنجیر جوهر را می‌زداید تا بتواند چهره خود را در آینه‌ای که تو هستی، ببیند.

هوش مصنوعی: زمانی که مژگانم را به هم می‌زنم، بویی که تو در خواب می‌پراکنی، می‌تواند روح خاموشی را بیدار کند.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به ویژگی‌های آتشین و پرشور فردی اشاره می‌کند که باعث می‌شود رنگ و روشنی از او بگریزد. به نوعی، این فرد درخشندگی خاصی دارد که دیگران از آن تاثیر می‌پذیرند. در ادامه، شاعر می‌پرسد که چه کسی می‌تواند با دلیری و شجاعت، به سراغ زیبایی و جذابیت آن فرد بیاید و در کوی او حضور یابد.