هوش مصنوعی: گلستان من پر از خار و خاشاک شده است، پس به من بگو آیا بهار من هرگز برنخواهد گشت؟

هوش مصنوعی: اگر کسی نتواند غم‌های مرا از دل من بزداید، من خودم غم‌هایم را مونس و همدم خود می‌سازم.

هوش مصنوعی: من آرزو دارم که نگاه محبت‌آمیز تو اجازه ندهد کارهای من به خودم برگردد و تحت تاثیر قرار بگیرد.

هوش مصنوعی: من خیلی می‌ترسم که آن ظالم اختیار من را به خودم بسپارد.

هوش مصنوعی: عطر گل مانند عطر گلستان به من می‌رسد و در کنار من، ناشی از سرکشی‌ها و شگفتی‌های زندگی است.

هوش مصنوعی: در آتش سوزان، فضای سبز و امیدی شکل گرفته است. ای بهار تازه، به من رحم کن و مرا درک کن.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نمی‌تواند به من نزدیک شود، حتی غباری که از من به جا می‌ماند هم از من جلوتر می‌رود.

هوش مصنوعی: اگر سوارم با من بیاید، گرد و غبار بر آسمان خواهد نشسته و به او خواهد رسید.

هوش مصنوعی: غبار وجود من در آسمان پخش شده و هنوز زمانه کار خود را با من ادامه می‌دهد.

هوش مصنوعی: شبنم به آرامی بر روی برگ گل نشسته و زیبایی خود را نمایان می‌کند، در حالی که چشم من که بیدار است، به این زیبایی خیره شده است.

هوش مصنوعی: با حسرت و اندوه، به یاد می‌آورم که باغ و بهار زندگی‌ام به رنگ زرد و سردی تبدیل شده‌اند و دیگر زیبایی و زندگی بی‌رمق شده است.