هوش مصنوعی: هرچند که من به لحاظ ظاهری مانند یک فرد زنده و در بدن هستم، اما از نظر معنوی و احساسی حس می‌کنم که غریب و بیگانه‌ای هستم که به سرزمینی ناآشنا تعلق دارم.

هوش مصنوعی: اگر من در یک پیراهن با یوسف باشم، به خاطر شرم و خجالت، مانند کسی که در بیت الحزن (محل اندوه) است، احساس می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگرچه در این بدن مادی و دنیوی زندگی می‌کنم، اما در عمق وجودم احساس می‌کنم که خانه‌ام جای دیگری است و هویت واقعی‌ام به نوعی بیگانه و دور از این دنیاست.

هوش مصنوعی: من سخن خود را با کسی جز خودم در آینه نمی‌زنم، مثل طوطی که فقط حرف‌هایی که می‌شنود را تکرار می‌کند.

هوش مصنوعی: در زمان شادی و خوشحالی من، چشم‌های بدبین نمی‌توانند به من نزدیک شوند؛ زیرا خود را بیشتر از آنچه که در جمع هستم، پنهان نگه می‌دارم.

هوش مصنوعی: وقتی که از دوری معشوق فکر می‌کنم، سینه‌ام پاره می‌شود، هرچند که خودم در آن زلف پیچیده و زیبا غرق شوم.

هوش مصنوعی: من در این میخانه به شراب ناب امیدوارم، مانند کوزه‌ای که دهانه‌اش بسته است و نمی‌تواند چیزی را بیرون بریزد.

هوش مصنوعی: هرچند که شبنم به لطافت روح من نیست، اما مانند سبزه‌ای بیگانه که بر چمن من سنگینی می‌کند.

هوش مصنوعی: من مانند گلی هستم که در این باغ شلوغ به خاطر زیبایی‌ام، دچار زخم‌های بسیاری از مردم شده‌ام.