هوش مصنوعی: ای دل، به خرابات برو و حقیقت را تجربه کن، و خود را به دو پیمانه از دنیاهای متفاوت مشغول کن.

هوش مصنوعی: با آدم‌های دیوانه، قلم کار نمی‌کند؛ باید از شدت ناراحتی و درد، خود را از تیر تقدیر محافظت کنی.

هوش مصنوعی: سفرهای طولانی ممکن است سودی نداشته باشد، بنابراین بهتر است برای یک بار هم که شده، سفری کوتاه به خودت اختصاص دهی.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که هیچ چیز نمی‌تواند از یک کشاورز عذرخواهی کند، چرا که اگر او در کشت دانه‌اش کوتاهی کند، نمی‌تواند بهانه‌ای بیاورد. بنابراین، لازم است که خود را به عنوان یک درخت درآورد و مسئولیت کار خود را بپذیرد.

هوش مصنوعی: صدف از ارزش گوهر خود خبری ندارد، اما بهتر است گنجینه‌اش را به کسی که در این زمینه دانا است، نشان دهد.

هوش مصنوعی: در هیچ مکانی نیست که نعمت و خوشی وجود نداشته باشد، مثل اینکه نور خورشید در هر جا پخش می‌شود.

هوش مصنوعی: آنکس که به زر و زیور آگاه باشد و ارزش آن را بشناسد، می‌تواند با دقت و آگاهی از دل و جان خود برای عشق و زیبایی صرف کند.

هوش مصنوعی: اگر چند بند و پیوندی در هم گسسته شود، دل زار می‌تواند از این جدایی بی‌خطر بماند، پس برای محافظت از دل شکست‌خورده، باید آن را به زنجیری از موی کمری پیوند زد.

هوش مصنوعی: اگر بخواهی به چیزی دست یابی، باید تلاش و همت بیشتری به خرج دهی، چرا که هر کاری که به نام دیگری است، کمتر از آن چیزی است که خودت برای دستیابی به آن تلاش کنی.

هوش مصنوعی: در میان بی‌خبران، خبرها وجود دارد؛ برای پی بردن به حقیقت خبر، باید از دل هر بی‌خبر تحقیق کنیم.

هوش مصنوعی: چهره و باطن خود را نشان نده، چون آینه‌های فولادی نمی‌توانند به خوبی انعکاس دهند. بهتر است در آینه‌ی زانو به خود نگاهی بینداز.

هوش مصنوعی: اگر در دل همه احساسات و دردها فقط به اندازه یک قطره خون باشد، پس بی‌دلیل است که بخواهی بر روی این احساسات پا بگذاری و آن‌ها را نادیده بگیری.

هوش مصنوعی: ای چرخ فلک، دیگر به ما این آفتاب داغ را نشان نده. این داغی که بر دل ما نشسته، باید به کاری برای جگر سوخته تبدیل شود.

هوش مصنوعی: این شعر به احساسات عمیق و درد ناشی از عشق و فراق اشاره دارد. گفته می‌شود که معشوق، در زمان جدایی، قلب را جریحه‌دار و پر درد می‌کند. عشق پرشور باید در درون انسان باقی بماند و در عین حال، بر درد و رنج‌های ناشی از آن غلبه کند. این قلمرو احساسات مانند شعله‌ای است که هرگز خاموش نمی‌شود، حتی با وجود زخم‌های عاطفی.