هوش مصنوعی: گفتن سخن‌های زیبا و دلنشین بدون داشتن درد و رنج بسیار سخت است. برای بیان احساسات عمیق و واقعی، باید از درون و از دل رنج کشید.

هوش مصنوعی: سکوت کن و از درد درونت رنج ببر، چرا که در این حالت، خون غزال هم به مانند مشک از دل برمی‌آید.

هوش مصنوعی: برای اینکه درکی واضح و درست از واقعیت داشته باشی، باید از پیچیدگی‌ها و افکار آشفته دور شوی. مانند آینه‌ای که بدون هیچ تصوری تنها تصویر واقعیت را منعکس می‌کند، باید قابلیت پذیرش حقایق را بدون پیش‌داوری پیدا کنی.

هوش مصنوعی: سخن وقتی به زیبایی و عظمت می‌رسد که مانند گره‌ای در هم پیچیده شود و چون نتوانستم به خوبی بگویم، حرف‌های من طولانی و بی‌پایان شده است.

هوش مصنوعی: هر گلی که وجود دارد، در واقع در معرض خطر شکفتن و پژمردن است. اما ما با خوشحالی در وضعیت عدم شکفتن باقی مانده‌ایم و این وضعیت برای ما رضایت بخش است.

هوش مصنوعی: من در کارم مانند سیاهی گلی هستم که در چمن افتاده است، همچون داغ لاله‌ای که به خاطر خونش به زمین افتاده.

هوش مصنوعی: زلف تو باعث شده که دین، دل، عقل و هوشم را برباید و در این شب آرام، نمی‌توانم با این حالت به خانه‌ام بروم.

هوش مصنوعی: عشق خالص و پاک را با خواسته‌های ناپاک تحت تأثیر قرار می‌دهد و این که انسان تقاص گناه خود را نپذیرد، بهانه‌ای برای توجیه رفتارهای نادرست اوست.

هوش مصنوعی: چشم‌های زیبا و خواب‌آلود او در زیر نور آفتاب بیدار نمی‌شود و نمی‌توان به این راحتی در کنار او استراحت کرد.

هوش مصنوعی: در میان افرادی که باطل و نادرست می‌گویند، حق را بیان نکن؛ زیرا منصور به خاطر گفتن حقیقت سرنوشت شومی پیدا کرد.

هوش مصنوعی: کار من این است که با دستان لرزانم، این گوهر را از دل دریا بیرون بیاورم، در حالی که جانم بی‌قرار است.