هوش مصنوعی: ما با صفای دل و بدون کینه، چهره‌ی خود را بر زمین گذاشته‌ایم و آن را مانند آیینه صاف و درخشان کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: ما در تلاشیم تا از مشکلات و سختی‌های زندگی درس بگیریم و به آن‌ها توجه کنیم. اگر گاهی هم ناچاری به دوری از مادیات داشته باشیم و خود را از زرق و برق دنیوی جدا کنیم، تنها به خاطر این است که بر روی زمین بیفتیم و به معانی عمیق‌تری از زندگی دست یابیم.

هوش مصنوعی: این شخص خودخواه اگر دچار خودش نشده است، پس چرا نمی‌تواند آینه را بر زمین بگذارد و از خود فاصله بگیرد؟

هوش مصنوعی: من در جستجوی او همچون کعبه به دور خود می‌چرخیدم و اگر دلی بدون کینه بر روی زمین می‌یافتم، به او نزدیک می‌شدم.

هوش مصنوعی: خط او آن‌قدر زیبا و دل‌انگیز است که نوشتن من به پای آن نمی‌رسد، مانند کودکان که در شب‌های جمعه روی زمین بازی می‌کنند.

هوش مصنوعی: اگر آه سوزان من به دریا برسد، جهان نورانی می‌شود، همچون تشنه لبانی که سینه‌شان را به زمین می‌زنند.

هوش مصنوعی: در این دوران، از میان کسانی که از تجربه و عمر زیاد برخوردارند، تنها یکی باقی نمانده که همچنان روحیه‌ای شاداب و سرزنده داشته باشد و آن هم فقط بزرگ‌ترین نوشیدنی کهن است.