هوش مصنوعی: کسانی که دل‌های سیاه و غمگین دارند، چگونه می‌توانند عطر خوش پیراهن را احساس کنند؟ فقط دل‌های پاک و روشن هستند که این بوی خوش را می‌شنوند.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که یعقوب، مانند چشمی که به دستان خود نگاه می‌کند، از بوی پیراهن محبوبش که به وسیله نسیم می‌وزد، بی‌هیچ خواسته و توقعی لذت می‌برد. اشارتی به عشق و دلتنگی دارد و احساس غمی را بیان می‌کند که از یادآوری معشوق به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: کسی که از زیبایی‌های طبیعت بهار آگاه است، می‌تواند عطر خوش لباس سبز گیاهان را احساس کند.

هوش مصنوعی: زمانی که خورشید از پس افق بیرون بیاید، هر ذره‌ای از زمین بوی عطر لباسش را احساس می‌کند.

هوش مصنوعی: عاشقی که از حیا و شرم یوسف آگاه است، مسلماً نمی‌تواند از عطر لباس او بی‌خبر باشد.

هوش مصنوعی: هر کسی که به عمق معانی توجه کند، از گفتار کسانی که با او آشنا هستند، بویی از زیبایی و دلنشینی را حس می‌کند.

هوش مصنوعی: روزی که دامن یوسف را در دست داشتم، بگذارید نسیم بوی پیراهنش را بشنود.

هوش مصنوعی: آن یوسف زیبا که همیشه از نظرها پنهان است، هر چه در دنیای ما وجود دارد، به نوعی در سایه اوست. اما چرا یعقوب ما به جای دیدن او، فقط بوی پیراهنش را احساس می‌کند و از دور او را می‌بیند؟

هوش مصنوعی: تا زمانی که دل در جای خود است، نعمت زیبایی در این پرده محفوظ است، اما وقتی دل از جای خود خارج شود، بوی پیراهن را می‌شنود.

هوش مصنوعی: اگر در ادعای عشق و محبت دروغی وجود نداشته باشد، حتی بلبل نیز از صدای خود بوی گل را احساس می‌کند.

هوش مصنوعی: هر کسی که در دنیای فانی گوشه‌ای از آرامش پیدا کند، عطر و بویی از زندگی دائمی و جاودان را احساس می‌کند.

هوش مصنوعی: صائب می‌گوید که ما همچون افرادی مست و غافل هستیم و در چنین حالتی، متوجه بوی خوشی که از پیرهن به مشام می‌رسد نمی‌شویم. در واقع، به دلیل خستگی و غفلت، حس‌های ما فعال نیستند و از زیبایی‌ها و نعمت‌های پیرامون خود غافل مانده‌ایم.