هوش مصنوعی: در روز قیامت، گناهانم مانند سایه‌ای بزرگ بر من مسلط خواهد شد و به خاطر شدت آفتاب آن روز، تنها پناه من کوه گناهانم خواهد بود.

هوش مصنوعی: من نگران شکست نیستم، زیرا مانند امواج دریا که از شکست خود قوی‌تر می‌شوند، فکرهای من نیز پس از هر شکست تقویت می‌شوند.

هوش مصنوعی: اگرچه ماه و خورشید هر ستاره‌ای را روشن کنند، اما شب تاریک بخت من همچنان روشن نمی‌شود.

هوش مصنوعی: دل غنیم به خاطر ناتوانی‌ام می‌سوزد و گیاه من در اثر نور برق، دود از خود بیرون می‌آورد.

هوش مصنوعی: من به خاطر ناز و محبت مردم به آرامش نیاز ندارم، زیرا تکیه‌گاه من آنچنان است که از دست خودم به‌دست آمده است.

هوش مصنوعی: عمر من مانند خوشه‌های گندم در باد پراکنده شده است و هنوز هم نفس زندگی‌ام به آرامش نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: در چشمم، عشق تو با شدت به دیوار و در می‌زند و با وجود فاصله، زیبایی و ناز چشمان تو در نگاه من تار و پود وجودم را می‌سازد.

هوش مصنوعی: گوشه‌ای از تصوف و رازهای معنوی را توصیف می‌کند. در اینجا، بیانگر آن است که نعمت و بهره‌ی الهی از طواف ذکر و تسبیح او کم نیست، همان‌طور که شراب مست‌کننده از میخانه‌های او به‌سوی دیگران می‌ریزد. در واقع، او به اشتراک‌گذاری نور و معنویت خود با دیگران اشاره دارد.

هوش مصنوعی: در جایی که مردم به راه‌های مشخص و معمولی می‌روند، راه من بسیار دشوارتر و حساس‌تر است، شاید به اندازه‌ی یک تار موی باریک.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه من در لباس زیبای خود گل‌های رنگارنگ را به دوش می‌کشم، گل می‌کند و مانند غنچه‌ای از زیر کلاه من بیرون می‌آید.

هوش مصنوعی: در سینه‌ام که تنگ و تنگ است، به خاطر آن خوی آتشین، آهم مانند موی زنگیان پیچیده و گره‌خورده شده است.

هوش مصنوعی: من مانند شمعی هستم که در برابر نسیم به زمین افتاده‌ام و به دنبال حمایتی هستم تا پناهم شود.

هوش مصنوعی: هرچند که زبانم قادر به بیان عذر من نیست، اما همین که از خجالت احساس شرمندگی می‌کنم، خود دلیلی برای عذرخواهی من است.