هوش مصنوعی: زبان من مانند جوی شیر از ناله‌های آتش به دستبرد افتاده و باعث شده که استخوانم ز آب آتشین پر شود.

هوش مصنوعی: هر زمان که با دست به هم بزنی، من گم شده‌ام و جانم مانند پای گرد سوار در باد پراکنده است.

هوش مصنوعی: کسی که به دنبال زیبایی و شادی است، به جای گل، تنها حسرت و اندوهی از همیشه بی‌برگی و خشکی باغ و بوستان من را با خود می‌برد.

هوش مصنوعی: اگر دستم مانند گیاهان بی‌ارزش و بی‌فایده باشد، نمی‌توانم مانند گل، سخن زیبا و دلنشین بگویم.

هوش مصنوعی: زندگی مانند خوشه‌چینی است که من در آن به جمع‌آوری و استفاده از نعمت‌ها مشغولم. وجود من گرم و پر از محبت است مانند خورشیدی که درخشش آن به من نان و روزی می‌دهد.

هوش مصنوعی: از صدای شیپور قیامت، حالتی دلپذیر می‌برد. در این حال، روز قیامت به خواب عمیق من گرفتار شده است.

هوش مصنوعی: وقتی تیر از بدنم خارج می‌شود، انگار که مانند مویی است که از یک خمیر بیرون می‌آید، چون استخوان من به شدت نرم شده است.

هوش مصنوعی: ای خدا، من چه کرده‌ام که در پی عقب‌رفتگی و مشکلات، دو منزل را به یکدیگر پیوند داده و مشکلاتی برایم به وجود آمده است؟

هوش مصنوعی: زبان من مانند غنچه‌ای است که در میان عشق و مهر پنهان شده و به خاطر این حالت، هزاران پیچ و خم را تجربه کرده است.

هوش مصنوعی: از درد و رنجی که در دل دارم، به همین آشیانه‌ای که ساخته‌ام راضی‌ام. حتی اگر برق حوادث زندگی، این آشیانه را بسوزاند.

هوش مصنوعی: گریه‌ام مانند موجی است که بر روی زمین پخش شده و در هر گلی، اشک من به شکل مژه‌ای خونین دیده می‌شود.

هوش مصنوعی: من از عشق تو چنان سوخته‌ام که زبانم از گفتن باز مانده و گل لاله‌ام به رنگ آتش درآمده است.

هوش مصنوعی: خانه‌ام مانند خانه‌ی آیینه‌ای پاک و بی‌نقص است و در آن، رازهای پنهانی وجود دارد که به زیبایی گل‌های باغم نمایان است.

هوش مصنوعی: هزار افسوس که در این زمان کسی پیدا نمی‌شود که بتواند عمق احساسات و اندیشه‌های من را درک کند.