هوش مصنوعی: وقتی که ذهن من از افکار ناپسند و دردناک پر شده است، انتظار دارم که از دل ابرهای بهاری، زخم‌های کهنه‌ام دوباره تازه شود.

هوش مصنوعی: سیاهم به من لطف می‌کند و دلم را روشن می‌سازد، زیرا نفس من مانند دستی است که چراغ وجودم را نگه می‌دارد.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه لباس من داغ و پر از نشانه‌هایی از سختی‌هاست، اما هیچ چیزی نمی‌تواند مانع از شادی و لذت من در زندگی شود.

هوش مصنوعی: مجنون به خاطر وصال و عشق، احساس بی نیازی و سروری دارد، اما اگر به این عشق نمی‌رسید، بی‌پناهی و غم عاشقانه‌اش مانند داغی بزرگ در دلش می‌ماند.

هوش مصنوعی: زمانی که از توبه خود مأیوس شوم و احساس کنم که بار سنگینی بر دوشم است، چگونه می‌توانم انتظار داشته باشم که مانند لاله‌ای از دل سنگ سربرآورم؟

هوش مصنوعی: از باغ به یاد برگ‌های پاییزی، حس بهتری به من دست می‌دهد تا اینکه به خشکی و بی‌حالی خودم بیندیشم.

هوش مصنوعی: دل من هیچ‌گاه از درد و غم مورد نظر تخلیه نمی‌شود؛ زیرا همچنان که لاله در زیر سایهٔ تاریک است، من نیز در اندوه خود باقی‌ام.

هوش مصنوعی: لب‌های شیرین و زیبا به اجازه من آب می‌نوشند؛ در حالی که شخصی مثل میراب جوی شیر، به من سنگدلی و سختی می‌ورزد.

هوش مصنوعی: اگر به من آب زندگی بدهند و آن را به شراب تبدیل کنند، همچون لاله‌ای که از شراب خونی شده، رنگ می‌بازم و پژمرده می‌شوم.

هوش مصنوعی: انسانی که از خود دور شده است، دیگر نمی‌توان جای پایش را پیدا کرد. کسی که در جستجوی من بوده، حالا در حیرت و گمراهی به سر می‌برد.

هوش مصنوعی: مدت زمان زیادی است که از خودم فاصله گرفته‌ام و چراغ وجودم دیگر تحت تأثیر آرزوهای زودگذر و تغییرات دنیوی قرار نمی‌گیرد.