هوش مصنوعی: دلبر رفت و دل جوانم را با خود برد، به یکباره از دست من خارج شد و به دام عشق افتادم.

هوش مصنوعی: تو رفتی و دل restless من که همیشه نگران بود، یک بار به خاطر رفتنت از دو نگین که در کنارم بود، خالی شد.

هوش مصنوعی: اگر کسی باشد که دل‌نوازی کند و غم‌های من را تسکین دهد، کار برای من آسان می‌شود و می‌توانستم آرامش بیشتری داشته باشم.

هوش مصنوعی: متاسفانه، مانند گلی زیبا که به یکباره توسط باد از بین رفت، در یک لحظه بهار زندگی و شادی من نیز به پایان رسید.

هوش مصنوعی: از من که نیمه‌جان هستم، چه گناهی برمی‌آید؟ در حالی که شوخی به لب‌هایش، صبر و آرامش مرا بر هم زد.

هوش مصنوعی: به هر حال، وقتی که به خاطر جدایی، دلم آتش می‌گیرد، فراموش نکن که حال من چقدر غم‌انگیز و داغدار است.

هوش مصنوعی: صبری که امیدوار بودم مرا کمک کند، در روزهای دوری و جدایی هیچ کمکی به من نکرد و مثل کوه محکم و استوار نبود.

هوش مصنوعی: باغ و بهار من از دامن تو نشأت می‌گرفت. حالا که دامن تو دیگر نیست، غبار من بر کدام دامن خواهد نشیند؟

هوش مصنوعی: آیا ممکن است که این اشک‌های تلخ من در شب انتظار به شادی تبدیل شود؟

هوش مصنوعی: هیچ چیز دیگری جز کلام شیرین و دلنشین من وجود ندارد که دل‌ها را از غبار روزگار پاک کند و روح را تازه سازد.