هوش مصنوعی: همیشه در یک وضعیت ثابت قرار داشتم؛ درد و مشکلاتم مثل خاری در دست به نظر می‌رسید، اما خانه‌ام همچنان زیباست و چه در فصل خزان و چه در بهار، زیبایی و آرامش دارد.

هوش مصنوعی: غبار ناشی از یتیمی و تنهایی من هیچ تأثیری بر زیبایی و روشنایی وجودم ندارد.

هوش مصنوعی: اگر عواطف و دردهای من مثل ابر بخار شود و در نهایت از بین برود، درمانی برای سینه‌ی داغدارم باقی نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: دست‌هایم را بر هم نهاده‌ام تا مانند صدفی که گوهر درونش را به دنیا می‌آورد، نتیجه‌ای ارزشمند و زیبا ایجاد کنم؛ مگر اینکه بی‌سرپرست و بی‌پناه از جیب و کنار من بماند.

هوش مصنوعی: چون زخم‌های آبله شبیه به پاکی و زیبایی یک گوهر هستند، این نشان می‌دهد که رنج‌ها و دردها باعث شده‌اند تا زیبایی و شکوفایی بهار من به تعویق بیفتد.

هوش مصنوعی: در حالی که خواب بودم، به خاطر خوشحالی بیدار شدم و در مسیر حرکت، مانند کبکی که بر فراز کوه‌ها می‌خندد، احساس شادابی و نشاط کردم.

هوش مصنوعی: کشتی من در آب کار می‌کند و به دریا می‌گوید که از درخشش و زیبایی گوهر من بترسد.

هوش مصنوعی: به من باغ و بهار نیازی نیست، زیرا زیبایی و نشاط آن‌ها در وجود خودم نهفته است. من خودم یک دنیای پر از گل‌ها و زیبایی‌ها دارم، حتی اگر درونم پر از خاری باشد.