هوش مصنوعی: دل من مانند چشمی است که به خاطر اندوهی که دارد، به آبله دچار شده است. در دل من، مسأله‌ای وجود دارد که شبیه به گره‌ای در بهار است.

هوش مصنوعی: کشتی در آب به جستجوی گوهری می‌پردازد که من دارم، اما دریا از آن مروارید درخشان و ارزشمند می‌ترسد.

هوش مصنوعی: در دل این محیط، گهواره ای برای یتیمان وجود دارد که همچون صدف، گوهری پاک را در خود جای داده است.

هوش مصنوعی: از آنجا که ضعیف نیست، پیدایشش بر اثر خاکی است که بر دل نشسته، همان‌طور که خط غبار روی صفحۀ کاغذ می‌نشیند.

هوش مصنوعی: در کناره‌ی دریا، شادابی و سرزندگی بر روی زمین وجود دارد که به خاطر تنهایی‌ام، به زیباییِ گوهر شاهانه‌ام می‌افزاید.

هوش مصنوعی: من به خاطر فاصله‌ای که از آن لب‌های شیرین دارم، احساس بی‌نوایی می‌کنم و برای تسلی درد و تنهایی‌ام، میخانه‌ها کم هستند.

هوش مصنوعی: وقتی نسیم شدید به پرواز درآید، مانند خاری می‌شود که از مسیر من سر بر می‌آورد.

هوش مصنوعی: سروی که در کنار جویبار من قد می‌کشد، از تخم سوخته‌ای که سایه آن است، جوانه می‌زند و سبز می‌شود.

هوش مصنوعی: در مسیری که بیش از ابرهاست، من دل‌نگران نیستم، چون نفس من شبیه عنبر است و به همین دلیل بهار من از همین نفس خودم به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: من از خرابی‌ها و مشکلات ناشی از فتنه‌ها بی‌خبر و آسوده‌ام؛ زمین و مسیر زندگی‌ام مثل یک صحرا است که برایم امنیت و آرامش ایجاد کرده است.

هوش مصنوعی: هر جایی که از آن بوی خون به مشام برسد، باید از ترس و وحشت دوری کرد و به سمت باغ لاله‌زار من رفت.

هوش مصنوعی: تا زمانی که دل بی‌قرار من آرام بگیرد، هیچ نشانه‌ای از غم بر روی زمین باقی نخواهد ماند.

هوش مصنوعی: هرگاه خورشید به شکل هلال درآید، شهسوار من آماده می‌شود تا سوار بر اسبش شود.

هوش مصنوعی: دل از نبود خریدار می‌سوزد، سال‌هاست که در درونم گوهری با ارزش مانند دریای شاهانه پنهان شده است.

هوش مصنوعی: من به سرما و گرما، پاییز و بهار توجهی ندارم؛ چشمه‌ی وجودم همیشه به جوش و خروش است و در یک حالت ثابت نمی‌ماند.