هوش مصنوعی: در آسمان، خوشنود می‌شود که خاک من در آن وجود دارد، و این نشانه‌ای از رحمتی است برای کسانی که با من دشمنی نمی‌کنند.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به توصیف وضعیت خود در فضایی امن و آرام می‌پردازد. او از زمین محصور شده‌ای سخن می‌گوید که سیل گرد و غبار در اطراف او را احاطه کرده است. این تصویر، نشان‌دهنده حفاظت و مصونیت او از شرایط سخت بیرون است، اما در عین حال، وجود گرد و غبار نمادی از مشکلات و چالش‌هایی است که او دیدار می‌کند. در نهایت، این متن بازتاب احساس دوگانگی بین امنیت و تهدیدات محیطی است.

هوش مصنوعی: به طور ناخواسته، اشک مانند آب جاری از چشمانم سرازیر می‌شود، وقتی که آفتاب به چهره‌ی زرد من می‌تابد.

هوش مصنوعی: اشک من تنها یک بخش از غم‌های زیادی است که دارم، و آهی که می‌کشم مانند یک شعر از درد عمیق من است.

هوش مصنوعی: هرچند که غبار یتیمی و زخم‌هایم بر دیگران تأثیر گذاشته و اثر می‌گذارد، اما هیچ‌کس و هیچ خاطره‌ای نمی‌تواند بر من نشستن یا کسی را به یاد من بیاورد.

هوش مصنوعی: من به هر گوشه‌ای از جهان می‌پراکنم تا ببینم از کدام دریا و یا منبع، تر و تازگی و زندگی‌ام را می‌توانم پیدا کنم.

هوش مصنوعی: هر چند که مقام و منزلت تو به خوبی بالا رفته و در جایگاه رفیعی قرار داری، اما نباید از ناله و درد و رنج جهانی که بر گردون (فلک) می‌گذرد، غافل شوی.

هوش مصنوعی: هیچ کس با یاری من دچار نقصان نمی‌شود، زیرا هر آنکه به من کمک کند، با قدرت و استقامت به مقصد خود می‌رسد.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم با نوشیدن شراب، شادابی و طراوتی مانند لاله به دست آورم، زیرا وضعیت چهره‌ام به گونه‌ای است که چون شعله‌ای در رنگ زرد خود می‌سوزد.