هوش مصنوعی: خنده‌ای بر دل خدمتکار من نشست، در حالی که دهان گل به خاطر اشک و غم من پر از خون بود.

هوش مصنوعی: می‌توان گفت که کسی که طعم شکست را چشیده، می‌تواند با زبان نرم و شیرین بخواند و درد دل کند، اما این درد و شکست برای او پنهان نخواهد ماند.

هوش مصنوعی: قمری در حلقه‌ای به گردن سرو بود، و من آن قمری‌ام که پایم به سرو بسته است.

هوش مصنوعی: اکنون که فرصت از دستم رفته، آستین من بیشتر از قبل به دست‌هایم چنگ زده و نمی‌تواند چیز مفیدی بگیرد.

هوش مصنوعی: در جشن وصال، توقع نداشته باش که نشانی از من پیدا کنی، زیرا که من کاملاً از خود بی‌خبر و محو در آن لحظه هستم و حالتی شبیه به مستی دارم.

هوش مصنوعی: تا وقتی که نامه‌اش با خط خوش و دلنوازش سبز و زیبا به‌نظر نرسد، به خدایی که خودپرستی در دلش دارد، ایمان نمی‌آورد.

هوش مصنوعی: در دل من آتش نهفته است و زمانی که لغزشی پیش بیاید، مثل شبنم به غنای طبیعی دل من زنده می‌شود. حتی اگر غبار غم و مشکلات روی دل‌ها نشسته باشد، این شعله همچنان وجود دارد.

هوش مصنوعی: یک بار تیر من به اشتباه به هدف نرسید، هرچند که شست من ناخواسته تیر را کج گرفت.

هوش مصنوعی: هر نخل سرسختی که در این منطقه سبز رشد کرده، به دلیل قدرت میوه‌اش، مانند انگور در زیر دستان من است.

هوش مصنوعی: دیگر هیچ‌کس در زندگی‌ام نیست که بتوانم با او ارتباط برقرار کنم و مثل اینکه خودم در تاریکی شب گم شدم.

هوش مصنوعی: من مانند موج در میان گیاهان و علف‌ها نیستم، بلکه مانند نهنگی هستم که از دریا می‌آید و به سادگی خود را نشان می‌دهد.