هوش مصنوعی: غیرت داشته باش و با درد و رنج خود روشنایی وجودت را افزایش بده، اما از نور خورشید و ماه ذلت نپذیر.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی مانند شکوفه‌ای از این باغ بهره‌مند شوی، در استفاده از خاک و خاکساری، در تشکیل و ارتقاء خود، تردید نکن و از هزینه کردن برای پیشرفت نترس.

هوش مصنوعی: کسی که به زیبایی و تزیینات خود مشغول است و از اصل خود دور شده، نمی‌تواند به مقصدی برسد. پس بهتر است قبل از اینکه به سفر بروی، به درون خود نگاهی بیندازی و از خودت خارج نشوی.

هوش مصنوعی: وقتی چشمت با نور یقین پر شود، دیگر نمی‌توانی به عیب‌های دیگران و ناپسندی‌هایشان توجه کنی، پس به هنر و خوبی‌های خودت نیز نباید نگاه کنی.

هوش مصنوعی: این غزل، غزلی است که اهلی با لحن شیرین خود سروده است. او در آن به دیگران می‌گوید که دیگر به من نکوید و به خاطر من حتی ذره‌ای بیشتر از این نوشیدنی نریزید.

هوش مصنوعی: در میدان عشق، از درد دل خود صحبت نکن. با تیغی که مانند آفتاب است، در برابر شبنم‌ها، دفاع نکن.

هوش مصنوعی: بدون بادبان، کشتی به ساحل نخواهد رسید. پس، خواهش می‌کنم که در صبح زود، دیگر ناله و آه نکن.

هوش مصنوعی: در فصل بهار، زیبایی و زندگی تازه‌ای در میان خارها پنهان شده است، ای کسی که ضعیف و سست هستی، مواظب باش که با بی‌احتیاطی خودت را به خطر نیندازی.

هوش مصنوعی: در این شعر، گوینده به حسی عمیق و دردناکی اشاره می‌کند که در دل دارد. خون در اینجا نماد رنج و عذاب است و او بیان می‌کند که به رغم همه این دردها، کسی نباید به سادگی به او نزدیک شود یا احساس او را نادیده بگیرد. به عبارتی، گوینده از دیگران می‌خواهد که از دردی که در دلش می‌گذرد، آگاه باشند و آن را جدی بگیرند.

هوش مصنوعی: از داستان پشه و نمرود عبرت بگیر؛ در هیچ درگیری و دشمنی، به کوچک و حقیر بودن حریف توجه نکن.

هوش مصنوعی: اگر از دل خود آهی سرد کشیده‌ای، از تابش آفتاب قیامت نترس و خود را آماده کن.