هوش مصنوعی: امروز چهره‌ام از درد و غم پر شده و حرف‌هایی که می‌زنم، سرشار از احساسات عمیق است. کلمات با چشمانی اشک‌آلود به زبان می‌آیند.

هوش مصنوعی: هر نقطه‌ای نشانی است که بر روی صفحه‌ی وجود نیست، جز گره‌ای از احساسات که محصول گفتار است.

هوش مصنوعی: در روزی که از لابلای قلم، چشم خود را گشود، در خاک سیاه تا کمر فرورفت و سخن آغاز شد.

هوش مصنوعی: روزی که کلام سرنوشت آشکار شد، نشان سوختگی ستاره‌ای بر پیشانی آفتاب وجود داشت.

هوش مصنوعی: به خاطر اینکه هر طرفی را نگاه کرد و نتوانست راهی پیدا کند، دیگر از شرم رویش را به سخن گفتن نمی‌آورد.

هوش مصنوعی: تا کی باید زبان بی‌گناهی را به سینه نگه‌داریم؟ چند بار باید با بی‌رحمی بر دل حرف‌ها دندان بزنیم؟

هوش مصنوعی: در زمان حاکمیت این افراد بد، حتی آب جوی هم بی‌ارزش و بدون اعتبار شد، اگر قبلاً احترامی داشت.

هوش مصنوعی: مدتی طولانی در این دنیا زندگی کرده‌ام و حالا به این نتیجه رسیده‌ام که صحبت‌ها و نوشته‌هایم، چه خوب و چه بد، مثل کلمات در یک صفحه‌ خالی هستند.

هوش مصنوعی: من از نظر بیان و سخنوری به اندازه‌ای قاصر هستم که با وجود زیبایی‌های کلام اهل هند، نمی‌توانم به خوبی با آنها رقابت کنم؛ مانند طوطی‌ای که کم‌حرف است و نمی‌تواند به خوبی سخن بگوید.

هوش مصنوعی: با قلمی که تازه بر کاغذ گذاشته شده، چه ارتباطی می‌تواند با نیمه ماه داشته باشد؟ هنوز سخنی از نیمه ماه بیرون نیامده است.