هوش مصنوعی: من مثل غبار و لرزشی از غیرت هستم، در برابر دشمنانم، خاکی هستم که در چشمان آنها می‌افتد.

هوش مصنوعی: میخانه را به آب رسانید و ساغرم پر از گل می‌شود، اما خزان به خاطر رنگ زرد صورتم همان تابستان را حس می‌کند.

هوش مصنوعی: در صبح قیامت، وقتی که نور خورشید درخشان می‌شود، درد و رنج من از بین نمی‌رود و همچنان در وجودم باقی می‌ماند.

هوش مصنوعی: من مثل صبح، روشن و پرشور هستم، هرچند که در این حالت، آفتاب را با خون خود که از نفس سرد من برمی‌آید، می‌پوشانم.

هوش مصنوعی: هرچند که من در آغوش دریا هستم و با آن ارتباط دارم، دل بی‌درد من همچون موجی است که بی‌وقفه می‌جهد.

هوش مصنوعی: صائب، حتی اگر به من بی‌اعتنایی کند و مرا به زیر پا بگذارد، اما من با این حال همچنان در جایگاه خود باقی‌ام و از ارزش خود کم نمی‌شود.