هوش مصنوعی: از بی‌تابی من، بالینم به سفر می‌رود، و من از دست خودم می‌خواهم همچون سبویی که ممکن است بشکند، بر بالینم بیفتم.

هوش مصنوعی: به خاطر پستی و بلندی‌های زندگی و مشکلات آن، خواب راحتی ندارم. اگر امکانش بود، این بلندی‌ها را کنار می‌زدم و جایگاه مناسبی برای استراحت ایجاد می‌کردم.

هوش مصنوعی: از بی‌قراری من، هر کسی که مرا می‌بیند مثل چراغی است که در کنار خوابگاه روشن است و هر لحظه به دنبال آرامش می‌گردد.

هوش مصنوعی: از شدت احساسی که در دل دارم، خوابم می‌برد و در هنگام خواب، اگر نتوانم به خوبی استراحت کنم، ممکن است زیر سرم فقط یک تکه آجر باشد.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که پاییز از حال و روز گل‌های این باغ خبر دارد و به همین خاطر، گل‌ها برای محافظت از خود در برابر سرمای خزان، به نوعی سپر می‌سازند.

هوش مصنوعی: در دل من دلی شکسته و ناراحت وجود دارد که وقتی غمگین و دلتنگ می‌شود، از درد و اندوه خود آنچنان نالان می‌شوم که انگار به جای بالش، زانوهایم را برای آرامش و تسکین انتخاب کرده‌ام.

هوش مصنوعی: بسیار طبیعی است که در دل من آشفتگی و درد زیادی وجود داشته باشد، زیرا سال‌هاست که با مشکلات و سختی‌ها دست و پنجه نرم کرده‌ام.

هوش مصنوعی: آدمی که در سرزمین خود زندگی می‌کند و به سختی و زحمت می‌افزاید، می‌تواند از دیگران عزیزتر و با ارزش‌تر شود، حتی اگر در دورانی غریب باشد.

هوش مصنوعی: چطور می‌توانم بیدار شوم در حالی که خواب آشفته‌ای دارم؟ وقتی که زلف او زیر سرم قرار گرفته و من را به سمت خود کشیده است.

هوش مصنوعی: من به خاطر جنون و دیوانگی‌ام با کسی دوستی ندارم، اما همیشه از سرگرمی‌ام می‌ترسم و این ترس به من آرامش نمی‌دهد.

هوش مصنوعی: چرا باید به خاطر نور نعمت تو بدهکار باشم، ای صائب؟ من که از شدت عشق مانند شمع بر بالین خودم گرم و سوزان هستم.