هوش مصنوعی: شخصی که از محدودیت‌های خود فراتر می‌رود، مانند کبوتر ی است که از مکان امن و مقدس خود خارج می‌شود.

هوش مصنوعی: اینکه یک کودک با صدای گریه به دنیا می‌آید، خود دلیلی است بر وجود نداشته‌ها و عدم. این نشانه‌ای است که نشان می‌دهد از عدم به عالم وجود قدم گذاشته است.

هوش مصنوعی: کوی خرابات همیشه پر رونق است، زمانی که افرادی بدون دغدغه و بی‌توجهی به خودشان وارد آن شوند و از آنجا خارج شوند.

هوش مصنوعی: سفر هرچند که به ظاهر تنها دو قدم است، اما بدون زحمت و تلاش نیست؛ چرا که در این مسیر، درد و رنج به دل انسان می‌زند و احساسات عمیق او را به بیان می‌آورد.

هوش مصنوعی: با داشتن امیدهای طولانی، حرص و طمع کاهش پیدا نمی‌کند، مانند اژدهایی که در نبرد با گنج، به دنبال پیچ و خم‌های آن می‌گردد.

هوش مصنوعی: کسی که بر روی ما تأثیر گذاشته، بارها و بارها رفته و هنوز هم باز می‌گردد؛ از ظرفی که می‌نوشیم، نام جم (پادشاه افسانه‌ای) بیرون می‌آید.

هوش مصنوعی: سخن‌شناس با درک و آگاهی به سخن، سخنور را به خود جذب می‌کند، مانند اینکه جواهر از دریا به سختی به بیرون می‌آید.

هوش مصنوعی: دست کسانی که میوه‌ای می‌آورند، این‌قدر بی‌ثمر و بی‌کشش شده است که شاید دیگر نمی‌توانند با دستان خود میوه‌ای برداشت کنند مگر اینکه دستی از قدرت و کرامت به کمکشان بیاید.

هوش مصنوعی: از گرمای ماه سختی را به راحتی می‌توان تحمل کرد، اما کسی که به روشنی دست از مال خود برمی‌دارد، ارزش آن را نمی‌داند.

هوش مصنوعی: تمام شب را به شدت ناراحت و پریشان هستم و دلم را می‌درد. اما صبح که می‌رسد، همه دردها و غبارها را از دل برمی‌دارم و احساس آرامش می‌کنم.

هوش مصنوعی: از آسمان قدیمی نمی‌توان انتظار بخشش داشت، همان‌طور که از یک سبوی کهنه دیگر آبی نمی‌توان بیرون آورد.

هوش مصنوعی: ساقی با دریای دل من مرا سرمست می‌کند، به طوری که با یک پیاله، تمام غم‌های من را فراموش می‌کنم.

هوش مصنوعی: وقتی که دلی از زلف‌های پیچ در پیچ و جذاب معشوق برمی‌خیزد، مانند ماری که از حلقه‌ای در بهشت گزیده شده است، به آزادی و باشکوهی دست پیدا می‌کند.

هوش مصنوعی: چقدر عجیب است که دست کسی مهربان مانند صائب، می‌تواند دردهای دل دوستانش را برطرف کند و غم را از دل آنها بیرون کند.