هوش مصنوعی: درخشش زیبای آن، موجب نابودی من شده است و مانند موجی که برمی‌خیزد، خانه‌ام را در هم می‌ریزد.

هوش مصنوعی: وضعیت من از این بدتر نمی‌شود که جغد (نماد بدبختی و غم) خانه‌ام را ترک می‌کند و از من جدا می‌شود.

هوش مصنوعی: من در دوران پریشان‌حالی و سرمستی خود فرورفته‌ام و حالا که صبح فرا رسیده، هنوز آثار شب را در وجودم حس می‌کنم و حالتی از خمار و کسل بودن دارم.

هوش مصنوعی: به خاطر تجربیات تلخ و ناگواری که در وطن داشته‌ام، حالا احساس می‌کنم مانند ماری که در لانه‌اش خاری دارد، زبانم فقط به گزندگی و تلخی می‌چرخد.

هوش مصنوعی: سخن من از افکار دیگران نیست، بلکه مانند دریا از عمق خود پر است و تأثیرگذار و قوی چون تازیانه می‌باشد.

هوش مصنوعی: امیدوارم روشنی و رونق زندگی همچون نور چراغی در بهار بوجود آید، زیرا مانند صدفی که از دریا مروارید می‌سازد، من نیز نیازمند آن هستم تا از آب و دانه‌ای که در زندگی‌ام هست، چیزهای ارزشمندی پیدا کنم.

هوش مصنوعی: من به ابر یک قطره می‌دهم و به جای آن سیلی دریافت می‌کنم. اگر این کار را انجام دهم، ثروت من به اندازه دریا افزایش خواهد یافت.

هوش مصنوعی: مرا از خاک زمین به راحتی بلند کن، مانند تیری که کج رفته، مستقیم از هدف من عبور نکن.

هوش مصنوعی: از اشک‌هایی که در گلویم حبس شده‌اند، آسمان پست از آب و غذا کم نمی‌شود.

هوش مصنوعی: جهان به خاطر افسردگی و بی‌حالی دچار سردی شده بود، اما آواز من باعث شد که این روزهای سرد و بی‌روح به نشاط و طراوت تبدیل شود.