هوش مصنوعی: آیا کسی می‌تواند تو را به جدایی از وطن وادارد؟ در این محیط پر از خشونت و ناامنی، باید مانند نوح در توفان، پناهگاهی برای خود بسازی.

هوش مصنوعی: ای گرامی‌تر از آفتاب درخشان، از سنگ، بالشتت را درست کن و از خاک تیره، زیر تختخوابت را آماده کن.

هوش مصنوعی: با تلاش و اراده‌ای قوی، کلاه بلند مغز را به دست می‌آوریم، چون شعله‌ای که از آتش بیرون می‌زند.

هوش مصنوعی: از سخنان بی‌احساس به دور باش و اجازه نده که کینه‌ها چهره‌ات را مخدوش کنند. دل خود را همچون آب زلال و صاف نگه‌دار.

هوش مصنوعی: اثر خیر و نیکی که از عمر خضر باقی می‌ماند، از آب صلحی که در آئینه می‌درخشد، پایدارتر است. پس بهتر است مانند سکندر از آن بهره‌مند شوی.

هوش مصنوعی: اگر داستان تلخی را درباره بادام نمی‌شنوی، پس صبر کن و در خانه‌ات مانند شکر خوش‌بین باش.

هوش مصنوعی: جزای تو به خاطر این است که مثل حبابی از آستین تو خارج شدی و موجی را به راه انداختی که گفتی باید از دریای بی‌پایان بیرون بیایی؟

هوش مصنوعی: ای شبنم، از گل پر زرق و برق و شوخی دوری کن و مواظب باش که تیغ خطرناک عشق تو را آسیب نرساند. به دنبال نور و روشنی برو.

هوش مصنوعی: از خاک دشت ختن، خوشبوئی را استنشاق کن و عطر سوخته مشک را در بینی خود حس کن.

هوش مصنوعی: زبان آتش نمی‌تواند به وصف عشق بپردازد. بنابراین، برای درک این موضوع، می‌توان به قیاس آتش و سمندر (جانداری که در آتش زندگی می‌کند) توجه کرد.

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از زیبایی و عمق اندیشه‌های خواجه صحبت می‌کند و به روح حافظ شیراز اشاره می‌کند. او می‌خواهد که این الهام و زیبایی را مانند شرابی در ساغر بریزد و از آن بهره‌مند شود.