هوش مصنوعی: حرف زدن درباره محبت و وفاداری با کسی که بی‌وفاست، مثل این است که به کسی که نمی‌خواهد بشنود، کلمات بی‌صدا بگوییم.

هوش مصنوعی: تو آنقدر از زندگی و انسانیت فاصله گرفته‌ای که حتی توانایی حرف زدن به زبانی آشنا و صمیمی را هم از دست داده‌ای.

هوش مصنوعی: ای خدا ناشناخته و بی‌مذهبی، به فریادم برس! دیگر نمی‌توانم در حالی که فقط در حال گفتن نام خدا هستم نفس بکشم.

هوش مصنوعی: رحمتی است بر آن کسی که در جشن محبت بی‌صداست و نمی‌تواند یک کلمه به خواسته‌اش بگوید.

هوش مصنوعی: اگر شکایتی به دیگران بگویی، ممکن است آن موضوع به شدت بزرگ شود و به هزاران مشکل تبدیل گردد. اما اگر آن را ناگفته باقی بگذاری و از بیانش صرف‌نظر کنی، بهتر است. در واقع، نادیده گرفتن برخی مسائل می‌تواند به حفظ آرامش و کاهش دردسرها منجر شود.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توان با یک بد و بیراه، از دو لب او تسلی یابم؟ که حتی تلخی یک دشنام هم می‌تواند از بیان او شیرین و دلنواز شود.

هوش مصنوعی: دل انسان دوباره ناراحت می‌شود از کسانی که به او محبت می‌کنند. این خوب است که مانند غنچه، رازهایی را با نسیم به اشتراک بگذاریم.

هوش مصنوعی: به آرامش و سکون پناه ببر، زیرا در اینجا امکان بیان کردن سخنان مناسب وجود ندارد.

هوش مصنوعی: نیازی به توافق دیگران نیست؛ بخشندگی بی‌نظیر خود را نشان ده. سخن گفتن از نام و مقام تنها برای جلب توجه مردم است.

هوش مصنوعی: به داخل خانه‌ی عمر خود با سنگ پرتاب کردن، مثل این است که با کسی که توانایی‌اش محدود است، به زبان تند و خشن سخن بگویی.

هوش مصنوعی: نفس آدمی وقتی آسیب ببیند و خودش را محدود کند، از غرور و فریفتگی دور می‌شود. بهتر است که انسان به جای تعریف و تمجید از دیگران، به حقیقت خود و دیگران بپردازد.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم به درویش بی‌احترامی کنم، وقتی که زبان من نمی‌چرخد که به بدگویی بپردازد؟