هوش مصنوعی: زمانی که چشمانم پر از اشک شود، اشک‌هایم از آستینم فرو می‌ریزد و همچون دریا، دستم را به سمت مرجان‌های زیبایی در می‌آورم.

هوش مصنوعی: بر روی لیوان شراب، بوسه‌هایی بزن که کسی نتواند از صحبت‌های شورانگیز مجلس، خارج شود.

هوش مصنوعی: هر جا که او می‌رفت، چشمانش به دنبال او بود. نگاهش از زمانی که از اصفهان بیرون آمد، همیشه همراه او بود.

هوش مصنوعی: خاک غربت و دوری، مانند آینه‌ای از بزرگان و سخن‌وران است. بهتر است که پرنده‌ای مانند طوطی، از دنیای شیرینی و لذتی که در شکرستان وجود دارد، فرار نکند و دور نشود.

هوش مصنوعی: گل نماد شرم و حیاست، که در هر بهار، لاله‌ها با سر افراشته از خاک شهیدان سر بیرون می‌آورند.

هوش مصنوعی: چرا چشمان غمگین و زنجیر شده اش اشک ریختند؟ به یاد روزی که یوسف از زندان خارج می شد.

هوش مصنوعی: اگر کاروان عشق به ما توجه نکند، چگونه می‌توانیم دل‌مان را از عمق غم و اندوه نجات دهیم؟

هوش مصنوعی: به جز من که از پی تأمین معیشت خود نمی‌روم، هیچ شیری نیست که از منبع آب خود به بیرون نیاید.

هوش مصنوعی: غم و ناراحتی را نمی‌توان به سادگی از دل بیرون کرد، همان‌طور که نمی‌توان خار را با یک تیر از دل جدا کرد.