هوش مصنوعی: شور و شوق عشق از دل کسی که دیوانه شده، نمی‌تواند به سادگی آشکار شود، مانند اینکه سیاهی یا نابودی از یک گوشه خالی به بیرون نخواهد آمد.

هوش مصنوعی: در میخانه، آنهایی که دچار درد و رنج هستند، رازها و حقایق را با ستاره‌های مغان به اشتراک می‌گذارند، زیرا نمی‌توانند سخن حقیقت را از لب پیمانه بر زبان بیاورند.

هوش مصنوعی: خاکی‌ها و مردم ساده در نهایت از زندگی خود ناراضی هستند، افسوس که این زمین نمی‌تواند چیزهایی از خود به بار بیاورد.

هوش مصنوعی: من به حدی از عشق و احساسات به تو رسیده‌ام که حتی با تمام گریه‌ها و زاری‌هایم نیز نتوانم این درد را از دل بیرون بریزم.

هوش مصنوعی: چشم حقیقت‌نگر از زیبایی الهی متوجه می‌شود و عارف هرگز از گوشه بتکده خارج نمی‌شود.

هوش مصنوعی: دل شکسته با حرف‌های دلداری ناراحت نمی‌شود و درد عمیق درونش به سادگی فراموش نمی‌شود.

هوش مصنوعی: هر کسی که بداند که واقعیت‌ها در درک نادرست و بی‌خبری نهفته است، هرگز از گوشه‌ی میخانه خارج نمی‌شود.

هوش مصنوعی: جهان به خاطر زیبایی های الهی به مانند یک باغ دلپذیر و سرسبز است که در آن سبزه و گل های بیگانه نمی توانند جایی داشته باشند.

هوش مصنوعی: کسی که از دیاری دور و غریب به وطن خود برمی‌گردد، بدون اینکه از وطن خود راضی و خوشحال باشد، به نوعی که با دلی شاد و کامیابی بازنگردد، در واقع هیچگاه نباید از وطن خود جدا شود.

هوش مصنوعی: هرچند که انسان به خاطر کشش الهی ممکن است از بندگی و موانع بیرون بیاید، اما بدون تلاش و اراده‌ی قوی، به سختی می‌تواند به آن مرحله برسد.

هوش مصنوعی: کسانی که دل سوخته و رنج دیده دارند، نمی‌توانند احساسات و غم‌های خود را از دلشان بیرون بریزند. مانند سبزه‌هایی که از خاک پروانه‌ها روییده‌اند، این غم‌ها نیز همیشه در دلشان باقی می‌ماند.

هوش مصنوعی: هر کسی که نمی‌خواهد چیزهای ناپسند را ببیند، بهتر است که از خانه خارج نشود.