هوش مصنوعی: غم به سهولت از دل غمگین خارج نمی‌شود، مانند اینکه برای باز کردن گره‌ای از تاک، نمی‌توان به سادگی آن را از بین برد.

هوش مصنوعی: موهای نازک و لطیف ما که شبیه دانه‌های کوچک هستند، از دل سادگی و ظرافت بیرون آمده‌اند و هیچ‌گاه از زمین و خاک به چنین زیبا و بی‌نظیر بودن نخواهند رسید.

هوش مصنوعی: انسان نمی‌تواند در ذهن خود، خواسته یا آرزویی را ریشه‌دار کند، زیرا اگر دلش به شدت شکسته باشد، نمی‌تواند صدا یا ناله‌ای از خود خارج کند.

هوش مصنوعی: در این دنیا، کسی که دلش گرفتار وسوسه و آرزوهای باطل است، هیچگاه به آرامش نخواهد رسید و از دل پرآشوبش نمی‌تواند به خوبی و شادی دست پیدا کند. مانند دانه‌ای سوخته که هرگز از خاک بیرون نمی‌آید.

هوش مصنوعی: پر و بال باز کردن و پرواز کردن ممکن نیست، زیرا دل نمی‌تواند از درون محفظه آسمان‌ها خارج شود.

هوش مصنوعی: ظلم همچون آتش است که به سرعت خاموش می‌شود و هیچ‌گاه قدرت نمی‌یابد تا تأثیر بلندمدتی بر جای بگذارد، مانند اینکه هزاران جرقه از بوته‌های خشک نمی‌تواند ظهور کند و به وجود بیاید.

هوش مصنوعی: شراب رنگین همیشه روی تخت می‌نشیند و از سلسله‌ی انگور دولت و خوشبختی به دست می‌آید و هرگز از آن خارج نمی‌شود.

هوش مصنوعی: هیچ موجود بی‌جان و بی‌پناهی نمی‌تواند خود را از چنگال عدم برهاند، زیرا از آن حلقه نجات خبری نیست.

هوش مصنوعی: عشق قدرتی دارد که حتی از دل سرد و سنگی هم احساساتی مانند ناراحتی و اشتیاق را بیرون می‌کشد. وقتی دل آدمی غمگین باشد، نمی‌تواند به راحتی از آن احساسات شاد و سرزنده خارج شود.

هوش مصنوعی: زاهدی که فقط ظاهر زهد را دارد و در عمق وجودش حقیقتی از آن ندارد، عجیب است. اگر این فرد از خاک تو، یعنی از حقیقت وجودت، چیزی واقعی و سودمند به دست نیاورد، چه انتظاری می‌توان از او داشت؟

هوش مصنوعی: من دست خود را به مهر و دوستی در فصل پاییز به گستردگی بهار دادم، اما از آنجا که من بی‌مهارت هستم، نمی‌توانم از تاک خوب و محصولی برداشت کنم.

هوش مصنوعی: هر کس که از دل و روح خود خالص نشده باشد، نمی‌تواند تغییرات و تربیت‌های زندگی را به درستی بپذیرد و اصلاح کند.

هوش مصنوعی: اگر سخن درست و درست بیان شود، از عالی‌ترین عوالم می‌گذرد و قابل فهم برای مردم عادی نیست.