هوش مصنوعی: شکست برای من همانند هدف و آرزویی است، مانند چیزی که بوریای من را لطیف می‌کند. نسیم پیروزی به مانند قلمی است که پرچم من را به اهتزاز درمی‌آورد.

هوش مصنوعی: از ترس آتش جهنم، اگر از غفلت دور شوم، نباید فراموش کنم که عمل‌هایم همان نتیجه را برای من به ارمغان خواهند آورد.

هوش مصنوعی: به نگاه دیگران اهمیت نمی‌دهم و چشمانم از آب سیراب نمی‌شوند، چرا که آسیای زندگی‌ام در حال خشک شدن است.

هوش مصنوعی: کسی که به یک هزار آرامش دست یافت، دلش آرام نمی‌گیرد؛ او سرمه‌ای را که به چشمه‌های پاکی و زیبایی من تعلق دارد، فراموش نمی‌کند.

هوش مصنوعی: به نقطه‌ای رسیده‌ام که خواب و خیال بر من چیره شده و به طوری که قدم‌هایم در این حالت گیراست، ذهنم به شدت تحت تأثیر تصورات و افکار خلاقانه است.

هوش مصنوعی: به قدری ناتوان شده‌ام که دیگر تفاوتی بین قامت دو نفر و عصای من وجود ندارد.

هوش مصنوعی: به خاطر فقدان درک و آگاهی در مردم، دیگر نمی‌توانند ارزش واقعی چیزهایی را که دارم ببینند و درک کنند.

هوش مصنوعی: به خاطر شدت خواست و آرزو، زمین آن‌قدر غمگین و داغدار شده که اثر پای مرا از خود دور کرده است.

هوش مصنوعی: وضو که بگیرم، داغ‌های ریا را زود از بین می‌برد، آیا به جز شراب، نمازی می‌تواند سرپوشی بر عیب‌های من باشد؟

هوش مصنوعی: در شب عید، وقتی هلال ماه به در خانه‌ام می‌رسد، چهره توست که نور می‌اندازد و خانه‌ام را روشن می‌کند.

هوش مصنوعی: من هرگز از نعمت دیدار خسته نمی‌شوم، چون تقدیرم طوری رقم خورده که زندگی‌ام همچنان به گدایی ادامه خواهد داشت.

هوش مصنوعی: آینه من به خاطر مردم به تماشا نمی‌نشيند، اما همچون دریا، امواجی که به من می‌زنند، زیبایی و درخشندگی‌ام را نمایان می‌سازند.

هوش مصنوعی: اگر در راه سخت و سنگلاخی قرار بگیرم، به گونه‌ای پیش می‌روم که هیچ‌کس صدای من را نشنود.

هوش مصنوعی: سبزه‌ای که در باغ آرام گرفته، چه ارتباطی به آواز من دارد، ای بلبل؟

هوش مصنوعی: با احتیاط و آرام بر روی فرش گل‌ها قدم می‌زنم، زیرا به اندازه‌ای از سخنان نیشدار و تند رنجیده‌ام که پایم را زخم کرده‌اند.