هوش مصنوعی: زمانی که از شراب چهره‌ی زیبا و درخشان تو روشنی گرفته شد، احساسات عمیق و پرشور من، مانند نور چراغی، کوه طور را روشن ساخت.

هوش مصنوعی: ای عقل ناقص، از شور و هیجان ما بگذر! نیازی به نگهبانی نیست، چون خانهٔ زنبور خود به خود محفوظ است.

هوش مصنوعی: بر روی گلِ صورت او آن خال زیبا را ببین، مثل اینکه در دست سلیمان مور را ندیدی.

هوش مصنوعی: بلبل بی‌پروا هم‌چنان به ناگاه در حال ناله و شکایت است. اما باید بدانیم که عاشق خاموش، باید به غنچه پنهان و بی‌صدا، توجه کند.

هوش مصنوعی: ای خطِ بی‌رحم، لطفاً دیگر بر روی دانهٔ خال او نرو و از دید پنهانش نکن؛ دل صد پناهنده را شاد کن.

هوش مصنوعی: قبل از این، این شخص این‌قدر بی‌رحم و سنگدل نبود. این زنبور، که در خاک غوطه‌ور شده، حالا با خطی سیاه روی خود نشانه‌گذاری شده است.

هوش مصنوعی: درد و رنج را کسانی که خود در حال تجربه‌ی آن هستند، بهتر درک می‌کنند و لطف و توجه دیگران به درد و رنج انسان‌های دیگر، متفاوت از درد خودشان است. ارتباط و پیوند بین دردها و رنج‌ها مانند زنجیری است که انسان‌ها را به هم متصل می‌کند.

هوش مصنوعی: هر چیزی در این دنیا خریدار و طرفداری دارد و برای هر درد و زخم عاشقان، در روز قیامت شوری و حسی خاص وجود دارد.