هوش مصنوعی: درد و رنج دنیا در دل من دیوانه وجود ندارد و راهی برای دیو به سوی محیط دلنشین من نیست.

هوش مصنوعی: من از عطر و جمال لبان زیبا به شدت لذت می‌برم، اما گویی این لذت هر بار کمتر می‌شود و به همان اندازه که به می شراب می‌چشم، احساس می‌کنم همیشه عطش بیشتری دارم.

هوش مصنوعی: در جایی تاریک و غم‌انگیز، لیلی به برق و روشنی اینجا نگاه می‌کند و از خود می‌پرسد با چه امیدی می‌تواند در این مکان رشد کند و پروش یابد، مانند دانه‌ای که نیاز به نور و شرایط مناسب دارد.

هوش مصنوعی: سیل فراموشی، سفر به دریا را زیبا می‌کند، زیرا ویرانه من پر از گوشه‌های دلنشین است.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که صبر و حوصله، مانند دریا است که هیچگاه تنگ نمی‌شود و وسعت دارد. اما در مقابل، دل دیوانه من مانند سنگی است که نمی‌تواند به خوبی با مشکلات و چالش‌ها کنار بیاید و از عهده سختی‌ها برنمی‌آید.

هوش مصنوعی: کی می‌شود که نور فانوس، مانع من و شمع من شود؟ پرده شرم که نباید مانع پرواز پروانه‌ام شود.

هوش مصنوعی: از نور وجود او، ابر دلش را پاره کرد و به صدف می‌گوید که با این گوهر بی‌نظیر من چه کار می‌کند.

هوش مصنوعی: خم می، که در دستان من است و به خاطر سنگینی مشکلات، زمین را شناخته است، می‌تواند آسمان را تحت تأثیر صدای شادمانه و سرخوش من قرار دهد.

هوش مصنوعی: در نهایت، سالخورده‌ای که در خرابات زندگی می‌کند به خاطر بی‌توجهی و بی‌پروا بودنش، در برابر بط‌ها نشسته و می‌بیند که تسبیحش که صد دانه دارد، به زمین افتاده است.

هوش مصنوعی: هر کسی که به دیدن معبد عشق من بیاید، نمی‌تواند هم دلش را ببازد و هم ایمانش را حفظ کند.