هوش مصنوعی: نپرداز به سایه کسی که بر سر من افتاده، زیرا چشم من مانند پرده‌ای است که در برابر شرارت‌ها قرار گرفته و درون من را به تاریکی می‌کشاند.

هوش مصنوعی: در خانه من، زرق و برق زندگی وجود دارد و سیلی از احساسات و خاطرات سنگین، از خرابی‌های گذشته‌ام به سمت من می‌آید.

هوش مصنوعی: اگر در جایی که خرمن وجود دارد کسی به غفلت بگذرد، به چه امیدی ممکن است دانه‌ای از زمین بروید؟

هوش مصنوعی: موج دریا نمی‌تواند در ماندن دریا را محصور کند، پس سلسله‌ای که به شورش گرفتار است، چه تاثیری می‌تواند داشته باشد؟

هوش مصنوعی: با وجود اینکه این میکده پر از درد و رنج است، اما نوشیدنی‌ای نیست که به اندازه ظرفی که من دارم، باشد.

هوش مصنوعی: هر زبانی که به من انتقاد کند و زهر سخن بگوید، همچون سایه درخت بید بر سر دیوانه من است.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به زیبایی و جذابیتی که دامن یک معشوق دارد اشاره می‌کند و به این موضوع می‌پردازد که نور و درخشندگی شمع، نماد عشق و احساس او، در برابر خاکستر پروانه‌ای که به خاطر عشقش سوخته، حسرت‌انگیز است. در واقع، شاعر در تلاش است تا نشان دهد که عشق و زیبایی می‌تواند به تعبیری همزمان شاداب و اندوهناک باشد.

هوش مصنوعی: چشم من مانند چراغی است که در کنار بستر من روشن شده و پرده‌اش مانند پرده چشم یک غزال زیباست که در تاریکی خانه‌ام قرار دارد.

هوش مصنوعی: هر کس که به دنبال ثروت و مال باشد و از دردسرها و مشکلات زندگی آزاد باشد، زندگی‌اش ناقص خواهد بود.

هوش مصنوعی: از آنجا که از توان و حوصله‌ام فراتر رفته، فریاد من بلند می‌شود؛ چون ناله‌ام از دل برمی‌خیزد و به صورت شوق‌آمیز و مستانه‌ای در می‌آید.