هوش مصنوعی: دل من از دنیای پر از ترس و آشفتگی آرامش ندارد، چرا که در زنجیرهای گرفتاریم به شدت پیچ و تاب می‌خورد.

هوش مصنوعی: من به خاطر ترس و هراسم به چیزهایی وابسته‌ام که هر لحظه مرا به دنیای دیگری می‌برند و دل شجاع من را به تنگنا انداخته‌اند.

هوش مصنوعی: وقتی که آسیاب آبی بخار مشغول به کار می‌شود و گرد و غبار را به‌وجود می‌آورد، دل من نیز بیشتر از آب چشمانم غمگین و پر از اندوه می‌شود.

هوش مصنوعی: در ابتدا، دل سنگین و غمگین من مانند جام اول مینا به سمت زمین افتاد و بلافاصله من بدون اینکه طعمی بچشم، به این حال و وضعیت رسیدم.

هوش مصنوعی: زبان آن کسی که به خاطر تو در سکوتی عمیق قرار گرفته، به قدری بریده و زخمی است که گویی تند و تیزی آن زبان خود را بر او زده است.

هوش مصنوعی: چطور می‌تواند نوازش دستم برایم آرامش بیاورد؟ وقتی که کوه غم و درد بر دوشم سنگینی می‌کند و من به آرامش نرسیده‌ام.

هوش مصنوعی: هر چقدر هم که من از نوشیدنی لذت ببرم و دلخوش شوم، باز هم تشنگی من به اندازه یک قطره از ریگ کم نمی‌شود.

هوش مصنوعی: سال‌ها از باری که بر دوشم بوده، خمیده و فرسوده شده‌ام، و هیچ‌کس به من یاری نکرده است. غم‌ها و گناهانی که بر شانه‌ام سنگینی می‌کند، مرا مانند کمان، خم و شکسته کرده است.

هوش مصنوعی: دهان شیر و پلنگ به معنای خطر و تهدید است، و من در این محیط که آنقدر پر از انتقادات و ملامت‌هاست، آرامش نمی‌یابم. این مهد یا جایگاه من چقدر ناامن است که این همه زبان‌های تند و گزنده مرا آزرده خاطر می‌کنند.

هوش مصنوعی: چرا جانم را به پای بوسه او نگذارم؟ وقتی که جانم به لب رسیده و در آستانه تمام شدن است.

هوش مصنوعی: صائب در این ابیات به زیبایی و عشق اشاره می‌کند. او از دلشکستگی و دلتنگی خود می‌گوید و بیان می‌کند که حتی در این گلزار زیبای عشق، چشمی وجود ندارد که به او نگاه کند و احساس او را درک کند. به عبارت دیگر، او در میان زیبایی‌های بسیار، تنها و ناامید مانده است.