هوش مصنوعی: سکوت و خاموشی باعث می‌شود که دل من در تاریکی فرو برود، و این تاریکی همچون سایه‌ای است که بر خیمه‌ی لیلی افکنده شده و نشانه‌ای از غم و آه من است.

هوش مصنوعی: ز داغی که زیر نگین من وجود دارد، زمین پر از اشک و آه من است و این دردها لشکر و سپاه من را تشکیل می‌دهند.

هوش مصنوعی: من مانند گردبادی در حال چرخش و بلاتکلیفی هستم و قلبم گم شده است و نمی‌تواند به هیچ راهی هدایت شود.

هوش مصنوعی: حباب نمی‌تواند مانع از جوش و خروش دریا شود؛ از دل من، شور و احساس کمتر نمی‌شود، حتی اگر کلاهم را بر روی سرم داشته باشم.

هوش مصنوعی: نمی‌توانم به راحتی تحت تأثیر نصیحت‌ها قرار بگیرم، چرا که زیبایی و جادوی آن شخص توجه من را به خود جلب کرده است و مرا به خود مشغول کرده است.

هوش مصنوعی: من به رنگ زرد دینار، یعنی پول، راضی شده‌ام و مانند کهربا، به چیزهای ناچیز توجهی نمی‌کنم. چشمم به دنبال چیزهای بی‌ارزش نیست.

هوش مصنوعی: نیم به دوستانم می‌گویم که از فقر و تنگدستی چیزی نگوید، چرا که از دل شکسته‌ام بار سنگینی برای ادامه مسیر دارم.

هوش مصنوعی: نفس من به قدری سرکش است که نمی‌توانم با آن مقابله کنم، یوسف من که در ته چاه بود، از من که در اوج مقام و منزلت قرار داشتم، به مراتب بهتر است.

هوش مصنوعی: زندگی‌ام مانند شمعی بود که در حال سوختن و لرزیدن گذشت، اما هرگز حمایتی برایم نیامد تا به من پناه بدهد.

هوش مصنوعی: ای رهبر کاروان، مرا با جذبه و کشش خودت نجات بده، زیراWeightی از گناه بر دوش من سنگینی می‌کند و مانده‌ام.

هوش مصنوعی: اگرچه هنگامهٔ دلربایی و زیبایی من روشنایی می‌دهد، اما عزیزان و محبوبان برای ارزش من نه تنها توجه نمی‌کنند، بلکه حتی به چیزی بی‌اهمیتی مثل برگ کاه هم بها نمی‌دهند.

هوش مصنوعی: یک نوعی از هدایت و راهنمایی باعث شد که من به مقام و مرتبه بالایی برسم، بدون اینکه به مکان‌های مذهبی مانند کعبه یا معابد دیگر نیازی داشته باشم. این مسیر راه را برای من فراهم کرد.

هوش مصنوعی: به خاطر خودخواهی و سختگیری زهد خشک، مرا در زیر زمین و در خاک زنده نگذار. مرا از میکده و شور و نشاط آن دور نکن و به خانقاه و راهبان نبر.

هوش مصنوعی: من به خاطر گناهانی که انجام داده‌ام، عذری ندارم، مگر اینکه عرق شرم باعث شود که بتوانم عذرخواهی کنم.

هوش مصنوعی: من از طوفان شدید هیچ نگرانی ندارم، چون آب آرامی که در زیر خاک رس است، می‌تواند به راحتی مرا نابود کند.

هوش مصنوعی: من از محبت‌های زیاد و امیدهایی که داشتم، به خاطر سادگی‌ات، نتوانستم چشم‌هایت را بابت یک نگاه ممنون کنم.

هوش مصنوعی: کجا می‌توانم فرصتی برای تمرین دیوانگی‌ام پیدا کنم، ای صائب؟ که دل و دستم از کار آمده و فقط آه و ناله‌ام باقی مانده است.