هوش مصنوعی: اگر زیبایی‌های آنچنانی را ببینی، چه انتظاری می‌توان داشت؟ مانند این است که مور هم نتواند از سفره سلیمان چیزی بردارد.

هوش مصنوعی: دل حیران و سرگشته نمی‌تواند از زیبایی و جذبه‌ی تو چشم بردارد، چاره‌ای ندارد. مثل شبنمی که از نور و درخشش محبت تو نمی‌تواند جدا شود.

هوش مصنوعی: زیبایی و لطف گل‌های چمن فقط برای کسانی است که بینا و آگاه هستند. کسانی که بصیرت ندارند، از باغ و گلستان چیزی نمی‌توانند به دست آورند.

هوش مصنوعی: عالم بی‌روح و بی‌محتوا چه چیزی برای ارائه دارد که از او بگیرند؟ چه چیزی می‌توان از تصویر بی‌پوشش آینه برداشت کرد؟

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که بهره‌مندی از فیض و نعمتی که از آغاز وجود دارد، بستگی به ظرفیت و استعداد هر فرد دارد. به عبارتی دیگر، اگرچه نعمت‌ها و فیض‌ها همچون دریایی وسیع وجود دارند، اما تنها کسانی که دارای ظرفیت و استعداد لازم هستند می‌توانند از آن‌ها استفاده کنند. همچنین اشاره‌ای به ابر و تصاویری که از عمان می‌آید، بیانگر این است که ظواهر و چیزهای سطحی نمی‌توانند به عمق و واقعیات موجود دست پیدا کنند.

هوش مصنوعی: آنچه را که از دنیای مادی به دست می‌آوری، به خودت وابسته است. اگر کسی از زندان فرار کند، نمی‌تواند چیزی را با خود ببرد، زیرا آنچه در آنجا دارد، واقعی و پایدار نیست.

هوش مصنوعی: ما چه چیزی داریم که بخواهیم درباره‌اش نگرانی و فکر کنیم؟ سیل که خانه‌ام را ویران کرده، چه چیزی می‌تواند با خود ببرد؟

هوش مصنوعی: وقتی که بوسه‌ای بی‌موقع و نادرست باشد، چه کسی می‌تواند از لذت و شیرینی لبان او به‌راحتی بهره‌برداری کند؟ این تصویر به نوعی احساس حسادت و آرزوی داشتن چیزی شیرین و مطلوب را به نمایش می‌گذارد.

هوش مصنوعی: خورشید که زیبایی تو را می‌بیند، از غم و عشق به تو، قلبش پر از خون می‌شود. چقدر سخت است که لاله‌ای از کوه‌های بدخشان بتواند زیبایی تو را توصیف کند!

هوش مصنوعی: دل صائب چه فایده‌ای از دنیای بی‌ارزش می‌برد؟ چه چیز می‌تواند از نیستان، فقط نور، همراه خود ببرد؟