هوش مصنوعی: روزی خواهد آمد که نور و روشنی دنیا از ابرها پدیدار شود، روزی که زیبایی دلربا بدون حجاب شرم خود را نمایان کند.

هوش مصنوعی: غنچه‌ای که در جیب بود، به آرامی گل را بیرون می‌آورد و وقتی که از باغ خارج می‌شود، آن شاخه گل نیز با ناز، دامنش را دنبال می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر کسی از دور به بوستان فکر نکند، ممکن است از یک طوق با قمری (پرنده‌ای عاشقانه) سر از کار دربیاورد و مانند سروی با طراوت از دل بیرون بیاید.

هوش مصنوعی: نویسنده با قلم خود به بیان و انتقال سخن می‌پردازد، اما هر چه می‌نویسد، عقل و درک آن به قدری عمیق است که هیچ‌گاه نمی‌تواند از نیروی مغز (فهم و فکر) جدا شود. به عبارت دیگر، بدون فهم و اندیشه نمی‌توان به راستی به بیان کلمات پرداخت.

هوش مصنوعی: راه باریک سوزن، به راحتی می‌تواند رشته‌ها را بدون گره کردن به هم وصل کند. این گفته نشان می‌دهد که سخن سنجیده و دقیق، حتی از دهانی کوچک و تنگ نیز بیرون می‌آید.

هوش مصنوعی: به دنبال نگرد که عمر کم‌حجم و بی‌ثباتی چون تیر از کمان پرتاب می‌شود و دیگر نمی‌توان ایستاد.

هوش مصنوعی: اگر از حقیقت ناراحت می‌شوی، بهتر است که من ساکت باشم، چون حقیقت مانند شمعی است که آتش را از دهان خود بیرون می‌ریزد.

هوش مصنوعی: بلبل که شرمندگی را می‌بیند، نمی‌داند چه گلی بچیند، چون دستش خالی است و نمی‌تواند از این باغ گل‌ها چیزی به‌دست آورد.

هوش مصنوعی: افراد سبک‌روح و بی‌غم با افرادی که بار سنگینی دارند، نمی‌توانند رابطه برقرار کنند. وقتی نسیم خنکی از طرف کاروان می‌وزد، این حس می‌کند که پیراهنی از آن کاروان به بیرون آمده است.