هوش مصنوعی: از لذت و شوق وصال، حالتی از انتظار در من ایجاد شده است که احساس می‌کنم مانند گلی که از ریشه‌اش جدا شده، به بیرون کشیده می‌شوم و در این حال، همانند خار در بیابان، دردی در وجودم حس می‌کنم.

هوش مصنوعی: از عشق و محبت سختی که در دل دارم، در کدام مکان می‌توانم پنهان شوم؟ چون اگر در دل سنگ هم باشم، مانند جرقه‌ای از آتش، باز هم بیرون می‌آیم.

هوش مصنوعی: از فکر زیبایی او که همه جا را تحت تاثیر قرار داده، همیشه در انتظار وصال او هستم؛ آیا دیگر از این محیط خسته شده و نمی‌توانم به بیرون بروم؟

هوش مصنوعی: چرا باید با چشم به راه قدردانی بروم؟ در حالی که با مژگانم، خارها را از پای تلاش‌هایم بیرون می‌کشم.

هوش مصنوعی: ساقی با شرم و حیا من را در وضعیت خاصی قرار می‌دهد که اگر هم در میخانه باده بنوشم، او مرا هوشیار و آگاه نگه می‌دارد و نگذارد غفلت کنم.

هوش مصنوعی: سال‌ها از خودخواهی فاصله گرفتم، اما همچنان به وسوسه‌های عشق یار گرفتار می‌شوم.

هوش مصنوعی: چی شده که از محفل وصال دور افتاده‌ام و مانع از نزدیک شدنم به معشوق شده است؟ انگار که کسی بی‌دقت و بی‌اعتنا، قطره‌ای از جویبارم را بیرون می‌کشد.

هوش مصنوعی: هر کسی که من را از تنهایی و سکوت بیرون می‌آورد، فردی ناپسند است که از آغوش محبوبم مرا جدا می‌کند.

هوش مصنوعی: دانه‌ای که در زیر زمین قرار دارد، بالاخره در فصل بهار از دل خاک بیرون خواهد آمد. این اشاره به این دارد که هر چیزی زمان خود را دارد و در نهایت رشد و شکوفایی رخ خواهد داد.